Είναι ζωή!

Ναι είναι ζωή που λέει και η φίλη μου η Δ. Είναι ζωή να μου κρατάς το χέρι στην ακρογιαλιά και να με κοιτάς στα μάτια. Ναι είναι ζωή να μοιράζομαι μαζί σου αυτές τις λίγες στιγμές ηρεμίας κι ας μην ξέρω εάν αύριο , σε μια βδομάδα ή έναν μήνα θα ήμαστε ακόμα μαζί.
Αλλά σήμερα είναι ζωή και είναι όμορφη! Κι εγώ θέλω να την ζήσω.

Δ ι α κ ο π έ ς!!!!

Αφού σπάσαν τα νεύρα μου από τις διπλές ανακοινώσεις σχολίων, είπα να γράψω δυο τελευταία λόγια πριν φύγω για διακοπές.
Το blog λοιπόν κατεβάζει τα ρολά του προσωρινά, πριν κάψει φλάτζες!!!!!!
Διακοπές στην θάλασσα. Ήλιος, βιβλία, μουσική, το απαραίτητο αντιηλιακό και ΗΡΕΜΙΑ!!!!! (αυτά μέχρι να πέσει ο ήλιος!!!!)
Καλό καλοκαίρι.

Ναι! Μπορώ!

Ήταν ένα όμορφο, και ήρεμο Σαββατοκύριακο.
Ξεκίνησαν ξανά τα γνωστά Σαββατοκύριακα στην θάλασσα, με την γνωστή παρέα, αλλά χωρίς εκείνον. Δεν μου έλειψες ούτε στιγμή. Δεν τον σκέφτηκα ούτε λεπτό. Απλά μόνο τις πίκρες που με πότισε τέτοια εποχή, ακριβώς πριν ένα χρόνο.
Κι όμως δεν έκλαψα, δεν λυπήθηκα. Απλά χαμογέλασα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου, γιατί βγήκα πιο δυνατή, πιο προσγειωμένη και μπορώ να αρχίσω να κάνω πάλι όνειρα.
ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ!!!!
Κι ας είναι εφήμερα και απλά. Ας έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν με νοιάζει.

Καλημέρα Καινούργια Ζωή

Στις 11.00 π.μ. γράφτηκε το τέλος αυτής της ιστορίας.

…Υπόθεση Μ. και Μ.. Ο Μ. παρίσταται δια πληρεξουσίου, η Μ. παρίσταται κατά.
“Την ταυτότητά σας παρακαλώ” λέει η Πρόεδρος. “Συμφωνείται?” Ν Α Ι…

Βγήκα από την αίθουσα συνοδεία του δικηγόρου μου. Περπατήσαμε στον διάδρομο μαζί εξηγώντας μου τις νομικές λεπτομέρειες για το τυπικό μέρος πλέον της υπόθεσης.
Λίγα μόνο δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να βάλουν τέλος στην ιστορία μιας ολόκληρης ζωής. Έτσι απλά.
……………………………….

Αλλαγή σελίδας λοιπόν. Ένα καινούργιο βιβλίο ξενικάει, με ολόλευκες σελίδες, που περιμένουν το μελάνι του συγγραφέα να αποτυπώσει νέα γεγονότα, νέα πρόσωπα, καινούργιες χαρές, αλλά και λύπες.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΥ ΖΩΗ ΛΟΙΠΟΝ.

Αφιερωμένο στην Τασία

Δεν ξέρω γιατί μες τα δάκρυά μου σε θυμήθηκα σήμερα γλυκιά μου.
Ίσως γιατί σήμερα σε είχα τόση ανάγκη.
Έφυγες νωρίς.
Μ άφησε μόνη. Πάνε 14 χρόνια από τότε.
Έκανα πολύ καιρός να το ξεπεράσω. Νομίζω πως ακόμα και τώρα δεν το έχω πολυδεχτεί. Σε ανέφερα χθες βράδυ σε μια συζήτηση που είχα μαζί του. Μην με ρωτήσεις τι, πως και γιατί. Δεν θυμάμαι.
Μαλώναμε μικρές. Μαλώναμε και ξαναγαπιόμασταν. Κι όταν μεγαλώσαμε και γίναμε “γυναίκες” ήρθαμε πιο κοντά. Αχώριστες πολλά καλοκαίρια…, δεν ξέρω κι εγώ πόσα.
…..Θυμάσαι εκείνο το κίτρινο φουστάνι που λάτρευα και που όταν πια δεν μου έκανε στο χάρισε η μαμά μου, κι εγώ στο πήρα πίσω? Και μαλώσαμε για άλλη μια φορά…..
“Θα έρθω την άλλη βδομάδα” μου είπες. “Θέλω να σε δω έγκυο. Μου έχεις λείψει. Γιατί τον παντρεύτηκες αυτόν τον μ….” Ποτέ σου δεν τον χώνεψες.
Δεν ήρθες ποτέ. Μόλις είχες γίνει 21. Κι έφυγες. Μας άφησες όλους πίσω κι έφυγες. Το ξέρω πως δεν το ήθελες γλυκιά μου. Δεν έφταιγες εσύ. Άλλος ήταν μεθυσμένος.
Μακάρι, μακάρι να ήταν αλλιώς. Ας ήσουν εδώ κι ας μαλώναμε.

ΟΤΑΝ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΙ…..

………..07.06.2006………..
23.10: Πρώτο τσίμπημα στην μέση…”δεν είναι τίποτα, θα περάσει”…
23.45: Τα τσιμπήματα έχουν μια “επαναληπτική τάση”, χεχεχε “δεν πειράζει θα κάνω ένα μπάνιο θα χαλαρώσω και θα περάσει”
00.39: Τα τσιμπήματα έχουν γίνει πόνος στο ισχίο και τον γοφό.
…………………
05.45: Ανοίγω τα μάτια και κοιτάω το ταβάνι. Εφιαλτική νύχτα. Δεν έκλεισα μάτι. Καμία στάση δεν με βόλευε για να κοιμηθώ. Όπως και να γύριζα πονούσα.
………
07.35: Mezulit
Οι συνάδερφοι με κοιτάνε και από την μια γελάνε για τον τρόπο που κινούμαι και από την άλλη με λυπούνται
08.45: Voltaten
10.00: Ο πόνος επεκτείνεται στο γόνατο και φτάνει μέχρι τον αστράγαλο. Αρχίζουν και μουδιάζουν τα δάχτυλα του ποδιού.
……….
Χθες μέσα στην ΙΚΕΑ: Μην καταβάσεις εσύ την ραφιέρα λέω στην Ε. έχεις πρόβλημα με την μέση σου. Θα στην κατεβάσω εγώ μαζί με την δική μου και θα τις πάω στο αυτοκίνητο.
……….
Καλά να πάθω για να νομίζω ότι είμαι ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα και μάλιστα ΜΟΝΗ μου.

Delete....

Υπάρχουν βράδια που λες θα πάρω μισό χαπάκι και θα κοιμηθώ. Εάν πάρω ολόκληρο θα είναι ένας βαθύς ύπνος χωρίς εφιάλτες. Εάν πάρω δύο? Πόσο θα κοιμηθώ? Θα ξυπνήσω άραγε όταν θα έχουν τελειώσει όλα? Πόσα πρέπει να πάρω για να τα σβήσω όλα από το μυαλό μου?
Δεν θέλω να σκέφτομαι πια τίποτα.
Όλα με πληγώνουν. Δεν θέλω, δεν μπορώ άλλο. Έχω κουραστεί.
Πατάς το κουμπί και κλείνεις την οθόνη….
…Άλλο ένα βράδυ με εφιάλτες…..
…..ΟΧΙ , δεν θα το πάρω. Ο εγωισμός μου είναι πιο δυνατός από όλα.
Θα κάνω delete και τα θα σβήσω όλα……ΟΛΑ.

“ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΑΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ”

Όλη μέρα το μόνο που έχω βάλει στο στόμα μου είναι μια φρυγανιά, μια κουταλιά τυρί άπαχο,2 παυσίπονα, 8-9 καφέδες και αμέτρητα τσιγάρα.
Αποτέλεσμα? Έντονος πονοκέφαλος, ναυτία, γκρίνια και το χρώμα του πάγου στο πρόσωπο.
“Μαμά πρέπει να φας” μου είπε η κόρη μου, την ώρα που έκλεινα την εξώπορτα πίσω μου στις 5:20 μ.μ. “Δεν πεινάω μικρή μου” της απάντησα πίσω από την κλειστή πόρτα.

.....Τι καταλάβαμε? Μια βδομάδα κονταροχτυπιόμαστε σαν τους μονομάχους. Ποιος θ΄αντέξει περισσότερο!!! Ποιανού τα νεύρα θα σπάσουν πρώτα. Γιατί?
Μου είπες ότι σου πουλάω ”τσαμπουκά” και σε “δαγκώνω” συνέχεια.
Σου είπα ότι με παραμελείς. Μου είπες πως σε ειρωνεύομαι…..
Είπαμε πολλά, πάρα πολλά.
Έσκυψα και σε φίλησα και ανταπέδωσες το φιλί μου. Με κράτησες αγκαλιά και μου είπες «φοβάμαι πως δεν θ΄αντέξεις»
Θα προσπαθήσω, αλήθεια σου λέω. Θα προσπαθήσω να μην σε “δαγκώνω” να μην εκνευρίζομαι. Θα κάνεις υπομονή μέχρι τις 21.6 και εγώ μέχρι το τέλος καλοκαιριού. Και εάν αντέξουμε…. Όλα θα είναι πάλι όπως πρώτα. ΗΡΕΜΑ....

Και γυρίζοντας σπίτι, η μικρή ζωγραφιά μου, είχε ετοιμάσει ένα γλυκό για μένα με μια αφιέρωση : “ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΑΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ”

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΤΙΑΞΕ.!!!!

Σ΄ευχαριστώ καρδιά μου. Σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου.

ΤΕΣΤ

Αναρωτηθήκατε ποτέ με ποιο cartoon μοιάζετε περισσότερο στον χαρακτήρα?

cartoon,

ΤΕΣΤ ΗΘΙΚΗΣ

Αυτό το τεστ περιλαμβάνει μόνο μία ερώτηση αλλά ιδιαιτέρως
ουσιαστική.
Παρακαλώ μην απαντήσετε πριν σκεφτείτε σωστά και
εμπεριστατωμένα.
Δίνοντας ειλικρινή απάντηση θα μπορέσετε να ανακαλύψετε το
δείκτη της ηθικής σας.
Το τεστ προβάλλει μια εντελώς φανταστική κατάσταση στην οποία
όμως πρέπει οπωσδήποτε να πάρετε μια απόφαση.
Να θυμάστε ότι η απάντησή σας πρέπει να είναι εντελώς
ειλικρινής και αυθόρμητη.
Παρακαλώ να διαβάζετε τα παρακάτω προσεκτικά, γιατί είναι πολύ
σημαντικό για να γίνει το τεστ σωστά.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είστε στη Φλόριντα των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο Μαϊάμι
για την ακρίβεια.

H περιοχή επλήγη από τυφώνα που έχει προκαλέσει φοβερές
πλημμύρες.
Επικρατεί το απόλυτο χάος γύρω σας. Παντού γύρω σας υπάρχουν
μεγάλες ποσότητες νερού.
Εσείς είστε φωτογράφος και συνεργάζεστε με το CNN.
Βρίσκεστε στη μέση του απόλυτου χάους, Η κατάσταση είναι
απελπιστική.

Eσείς προσπαθείτε να τραβήξετε φωτογραφίες που να απεικονίζουν
αυτή την κατάσταση όσον το δυνατό πληρέστερα.
Γύρω σας υπάρχουν κατεστραμμένα σπίτια, άνθρωποι που προσπαθούν
να κρατηθούν στην επιφάνεια του νερού αλλά δεν τα καταφέρνουν... Το
νερό καταστρέφει και εξαφανίζει τα πάντα.

Ξαφνικά βλέπετε έναν άνθρωπο να προσπαθεί να κρατηθεί σε ένα
κορμό δέντρου για να σωθεί.

Αγωνίζεται για να κρατηθεί στη ζωή και να μην παρασυρθεί από το
νερό.
Πλησιάζετε προς το μέρος του..
Αυτός ο άνθρωπος σας φαίνεται γνωστός και κατά μία έννοια
σπουδαίο πρόσωπο...

Ξαφνικά τρώτε φλασιά. Ναι! Είναι ο George W. Bush
αυτοπροσώπως!!!
Την ίδια στιγμή παρατηρείτε πως τα ορμητικά νερά είναι έτοιμα να
τον παρασύρουν...
Έχετε δύο επιλογές:

Μπορείτε να τον σώσετε ή μπορείτε να τραβήξετε την καλύτερη
φωτογραφία της καριέρας σας.
Δηλαδή από τη μία μεριά μπορείτε να σώσετε τη ζωή του George W.
Bush ενώ από την άλλη μπορείτε να κερδίσετε το βραβείο Πούλιτζερ
φωτογραφίζοντας τον θάνατο του πιο ισχυρού ανθρώπου του πλανήτη.


Και ερχόμαστε στην ερώτηση (σας υπενθυμίζω ότι πρέπει να
απαντήσετε με πλήρη ειλικρίνεια):









Θα τραβούσατε έγχρωμη ή ασπρόμαυρη φωτογραφία;
--------------------
Συνήθεια, είναι αυτό που καταργεί τις σκέψεις μας.

Χωρίς διάθεση

"Γυρίζω" στα blogs σας, τα διαβάζω, ανοίγω τα σχόλια, αλλά δεν έχω διάθεση να γράψω τίποτα.
Ανοίγω το δικό μου, το κοιτάζω, αλλά δεν θέλω να γράψω τίποτα από όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου, χύμα, ανάκατα. Το μετανιώνω και τα κλείνω όλα.
Βάζω μια ταινία να δω και στα πρώτα 10 λεπτά το μετανιώνω.
Επτά βιβλία δίπλα στο κομοδίνο μου. Ένα θέλει μόλις 50 σελίδες για να το τελειώσω. Το δεύτερο μόλις 50 σελίδες από την αρχή (χεχεχε κοίτα σύμπτωση). Κι άλλα πέντε περιμένουν την σειρά τους βδομάδες ολόκληρες. Α! ναι! Υπάρχουν και δύο ακόμα, ένα που μου έφερε ο καλός μου (αυτό πρέπει να είναι κάτω από το τραπεζάκι του υπολογιστή) και ένα που αγόρασα το Σαββάτο τρομάρα μου(αλήθεια αυτό που είναι?).
Διάθεση ανύπαρκτη.
Για τίποτα!

Ματιές στον κόσμο

Καθημερινή 11-5-2006

Το όγδοο παγκόσμιο ρεκόρ ελεύθερης κατάδυσης με βαρίδια πρόσθεσε χθες στη «συλλογή» του ο Κάρλος Κόστε από τη Βενεζουέλα, φθάνοντας στο απίστευτο βάθος των 141 μέτρων, λίγο έξω από τις ακτές της Αιγύπτου. Στην στερεότυπη ερώτηση πώς αισθανόταν στον βυθό, που τού απευθύνθηκε μετά την ανάδυσή του, απάντησε: «Ελεύθερος».

(Αφιερωμένο στον κύριο skoura, για το hobby του)

BOOOOOHAHAHA! ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ

Λίγο γέλιο μου χρειάζεται στην ζωή μου τελευταία....
Ας γελάσουμε μαζί λοιπόν....

ΕΓΩ ΤΟ ΠΕΟΣ ΥΠΟΒΑΛΛΩ ΑΙΤΗΜΑ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΛΟΓΟΥΣ:

1. Εργάζομαι σωματικά.
2. Εργάζομαι σε μεγάλο βάθος.
3. Πέφτω στη δουλειά με το κεφάλι.
4. Δεν έχω ελεύθερα Σαββατοκύριακα και αργίες.
5. Εργάζομαι σε υγρό περιβάλλον.
6. Δεν πληρώνομαι υπερωρίες.
7. Εργάζομαι σε σκοτεινό εργασιακό χώρο που δεν αερίζεται σχεδόν ποτέ.
8. Εργάζομαι σε υψηλές θερμοκρασίες.
9. Η εργασία μου με εκθέτει σε κινδύνους μόλυνσης από ασθένειες.

ΑΓΑΠΗΤΟ ΠΕΟΣ,

Μετά από προσεκτική επεξεργασία και έλεγχο του αιτήματός σας, η Διοίκηση κατέληξε στο συμπέρασμα να το απορρίψει, για τους εξής λόγους:
1. Δεν εργάζεστε σε 8ωρη βάση.
2. Αποκοιμιέστε μετά από σύντομο χρόνο εργασίας.
3. Δεν ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες της Διοίκησης.
4. Δεν εργάζεστε πάντοτε εκεί που σας έχει υποδειχθεί, αλλά περιφέρεστε συχνά σε άλλους χώρους.
5. Συχνά δεν αναλαμβάνετε πρωτοβουλία, αλλά πρέπει να σας πιέσουν και να σας χειρισθούν φιλικά πριν αναλάβετε εργασία.
6. Αφήνετε πίσω σας το χώρο εργασίας σας πολύ βρόμικο, όταν αποχωρείτε από αυτόν.
7. Δεν τηρείτε πάντοτε τις οδηγίες ασφαλείας π.χ. να φοράτε ενδυμασία προστασίας.
8. Βγαίνετε σε σύνταξη πολύ πριν τα 65.
9. Δεν κάνετε διπλοβάρδιες.
10. Μερικές φορές εγκαταλείπετε το χώρο εργασίας που σας υποδείχθηκε, χωρίς η εργασία σας να έχει ολοκληρωθεί.
11. Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, σας έχουμε δει να εγκαταλείπετε συχνά το χώρο εργασίας μεταφέροντας δύο σάκους που φαίνονται πολύ ύποπτοι.

..."Μην σκέφτεσαι"είπε

“…Σταμάτα να σκέφτεσαι. Δέξου αυτό που συμβαίνει. Ρούφα την ευτυχία της κάθε στιγμής και μην σκέφτεσαι. Τα πράγματα είναι απλά. Μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου για να δεις τι κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, κάθε πράξη και το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Είσαι εδώ, είμαι εδώ, είμαστε μαζί και είμαστε καλά. Μην βασανίζεσαι, μην ψάχνεις την ημερομηνία λήξης.…”

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι

Μέρος 3ο

Μαριναρισμένες φράουλες με σάλτσα φράουλας

Υλικά για 2 άτομα
30 μμέτριες φράουλες
1 σφινάκι κονιάκ
1 κουταλιά της σούπας ζάχαρη

Για τη σάλτσα
20 ώριμες φράουλες
1 κουταλιά του γλυκού ξύσμα πορτοκαλιού
2 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
1 κοφτό κουταλάκι κανέλα

Αφαιρούμε τα κοτσανάκια από τις φράουλες, παίρνουμε 30 ώριμες και σφιχτές φράουλες και όπως είναι ολόκληρες τις βάζουμε μέσα σε ένα μπολ. Τις πασπαλίζουμε με τη ζάχαρη και τις περιχύνουμε με το κονιάκ. Τις αφήνουμε να μαριναριστούν στο ψυγείο για 1 ώρα. Ετοιμάζουμε τη σάλτσα φράουλας. Ψιλοκόβουμε 2ο φράουλες, τις ρίχνουμε στο μίξερ μαζί με το ξύσμα πορτοκαλιού, τη ζάχαρη και την κανέλα και τα κάνουμε ένα ομοιογενή πολτό. Τον αδειάζουμε σε μια κατσαρολίτσα και τον βράζουμε σε μέτρια φωτιά για 10 λεπτά. Την αφήνουμε να κρυώσει, βγάζουμε τις μαριναρισμένες φράουλες από το μπολ, τις τοποθετούμε σε μια βαθιά ωραία πιατέλα και τις περιχύνουμε με τη σάλτσα.

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι

Μέρος 2ο

Πιατέλα με θαλασσινά
(Από τον Ηλία Μαμαλάκη)

Ένα φαγητό αισθαντικό. Είναι εύκολο στην παρασκευή του και εξαιτερικά νόστιμο. Δεν θέλει μαγείρεμα. Τώρα θα μου πείτε, γιατί το λέμε ερωτικό. Οι φήμες λένε, ότι τα θαλασσινά είναι λίαν αφροδισιακά, πράγμα που δεν είναι αλήθεια, όμως εμείς ας κάνουμε ότι το πιστεύουμε.

Υλικά για 2 άτομα
10 μύδια
10 κυδώνια
10 κτένια
1 μικρό χταπόδι
2 κουταλιές της σούπας ξύδι
10 μμέτριες γαρίδες
1 φλυτζάνι του τσαγιού κρίταμο
1 φλυτζάνι τσαγιού ελαιόλαδο
χυμό από 1 λεμόνι
1 κουταλιά της σούπας μηλόξιδο
1 κοφτή κουταλιά τζίντζερ
αλάτι
πιπέρι

Θα πάρετε μια πραγματικά μεγάλη πιατέλα, θα τοποθετήσετε μέσα τα μύδια ανοιγμένα, τα κυδώνια και τα κτένια. Θα βάλετε 2 κατσαρόλες με αλατισμένο νερό να βράσουν, στην μία θα προσθέσετε 2 κουταλιές ξίδι και θα βράσετε το χταποδάκι. Στην άλλη θα βράσετε τις γαρίδες. Οι γαρίδες δεν θέλουν πάνω από 3 λεπτά βράσιμο σε δυνατή φωτιά. Αντίθετα το χταπόδι θέλει καλό βράσιμο για να γίνει τρυφερό. Τοποθετήστε λοιπόν τις βρασμένες γαρίδες δίπλα στα όστρακα και το χταποδάκι στη μέση ολόκληρο ή και κομμένο σε κομμάτια.
Στολίστε την πιατέλα από φυλλαράκια κρίταμου τουρσί. Ετοιμάστε ένα ωραίο dressing για να συνοδεύσετε τα θαλασσινά σας. Στο μπλέντερ ρίξτε το ελαιόλαδο, το χυμό λεμονιού, το μηλόξιδο και την κοφτή κουταλιά τζίντζερ, λίγο αλάτι και πιπέρι. Χτυπήστε καλά μέχρι να γίνει ένας γαλακτώδης πολτός, ραντίστε τα θαλασσινά σας με το μισό dressing και το υπόλοιπο βάλτε το σε ένα μπολ για να συνοδεύσει την πιατέλα.
Συνοδεύστε αυτή την υπέροχη πιατέλα με ένα καλά κρυωμένο Chardonnay και θα απολαύσετε φίνες και λεπτές γεύσεις.

Ο έρωτας περνάει από το στομάχι!!!

Περνάει ο έρωτας από το στομάχι? Μια ερώτηση που στις μέρες μας φαντάζει λίγο αφελής. Μήπως οι παλιοί που το λέγανε ξέρανε κάτι παραπάνω από εμάς?
Φαίνεται παράξενο τούτος μικρός παχουλός θεός με τις μικρές φτερούγες και το τόξο με τα βέλη του έρωτα να κάνει βουτιές μέσα σε ένα στομάχι.
Τα πράγματα δεν είναι έτσι όμως, η έννοια είναι μεταφορική. Υπονοώντας ότι κάποιος ή κάποια που έχει φάει καλό και νόστιμο φαγητό είναι πιο ευάλωτος στα ερωτικά μηνύματα. Και εδώ αξίζει να σκεφτούμε το θέμα και μελετώντας το αντικειμενικά να συμφωνήσουμε.

Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που έχει εργαστεί όλη μέρα πίνοντας 2-3 καφέδες πιθανώς χωρίς ζάχαρη. Το σώμα του αρχίζει και χάνει την ισοτονικότητά του. Τα νεύρα τεντώνουν, το άγχος κυριαρχεί στη σκέψη του. Κάποιος τον φλερτάρει. Δεν είναι καν σε θέση να πιάσει το μήνυμα στον αέρα. Αντίθετα ένας άνθρωπος που έχει φάει ένα καλομαγειρεμένο φαγάκι όχι σε υπερβολική ποσότητα, έχει πιει 2 ποτηράκια κρασί και το οινόπνευμα τον έχει χαλαρώσει, δεν πιάνει μόνο τα ερωτικά μηνύματα, αλλά πουλιά στον αέρα. Βέβαια εκ του πονηρού σκεπτόμενοι λέμε μήπως αυτή η φράση εννοεί και άλλα πράγματα, όπως ότι το φαγητό έχει και αφροδισιακές ικανότητες και αν όχι όλα τα φαγητά, ορισμένα. Χρόνια γινόταν λόγος για τα στρείδια, για τη βοδινή ουρά, τα αμύγδαλα και ένα σωρό άλλα φαγάκια.

Αλίμονο, κυρίες και κύριοι, όλα είναι στο μυαλό μας και πουθενά αλλού. “Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ ρθει αλλιώς θα προσπεράσει»! Ομολογώ όμως ότι ορισμένα τρόφιμα αν και δεν έχον καμία αφροδισιακή ιδιότητα, το χρώμα τους ή το σχήμα τους σε παραπέμπουν σε κάτι ερωτικό. Σε κάνουν πολύ θετικό στα μηνύματα, όπως οι φράουλες με το υπέροχο χρώμα τους και το σχήμα καρδιάς, ο καπνιστός σολομός που παραπέμπει σε λεία και φίνα επιδερμίδα και νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μαγειρέψουμε κάτι ερωτικό. Αν μη τι άλλο, να δώσουμε εμείς πρώτοι τα ερωτικά μηνύματα με τον πιο απόλυτο τρόπο. Μαγειρεύοντας! Προσοχή όμως το ερωτικό φαγητό δεν θέλει περιπλοκές, δεν θέλει πολλά σκόρδα, δεν θέλει τσιγαριστά, θέλει γεύσεις αέρινες, φινετσάτες, πλούσιες από τη φύση τους.

Είστε έτοιμοι λοιπόν? Ας μπούμε στην κουζίνα να μαγειρέψουμε ερωτικά.

…….η συνέχεια στο επόμενο

(Από τον Ηλία Μαμαλάκη)

..τις μικρές ώρες...

Περασμένα μεσάνυχτα.
Εγώ εδώ κι εσύ αλλού.
Μήπως το Σαββατοκύριακο που περάσαμε μαζί ήταν τελικά απλά ένα όνειρο?
Το χαρακτήρισες ΤΕΛΕΙΟ.
Κι όμως, εσύ σήμερα επέλεξες τους φίλους σου κι εγώ την μοναξιά μου.
Σκότωσα την ώρα μου χαζεύοντας μέσα στο αγαπημένο μου κατάστημα, αγοράζοντας απίστευτα άχρηστα πράγματα. Μερικά από αυτά έχουν αποδέκτη αποκλειστικά εσένα. Τα έκρυψα όλα!!!!
Αγόρασα αμέτρητα κεριά σε διαφορετικά σχέδια, χρώματα, και μυρωδιά. Γύρισα σπίτι και άρχισα να τα τοποθετώ μέσα στο σπίτι. Τα άλλαξα δεκάδες θέσεις. Κι όταν πια αποφάσισα που, τα άναψα όλα.
Ήλπιζα…
Έκανα λάθος….
Δεν πειράζει….

....Άλλα λέω κι άλλα κάνω κι άλλα εννοώ...

...Άλλα λες κι εσύ καρδιά μου κι άλλα εννοείς
Αν κοιτάξεις πιο βαθιά μου μοιάζουμε θα δεις....

...Δύσκολα αφήνεσαι, δίνεις δεν δίνεσαι
Ας πλησιάσουμε κι ας μη τρομάζουμε
Γίναμε καρδιά μου ίδιοι μες το ίδιο μας παιχνίδι
Μοιάζουμε, πόσο μοιάζουμε...

"ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ"

Ας σοβαρευτούμε .!!!
Δευτέρα πρωί και ώρα 8:00. Στο γραφείο της Διεύθυνσης για πρωινό συμβούλιο. Φτάνει η πρωινή τοπική εφημερίδα. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Την ανοίγω όσο η Θ. μιλάει στο τηλέφωνο. Σελίδα 3 , τίτλος “Οι μπλόγκερ πήραν τα όπλα τους.”.
Μπα σκέφτομαι τα μάτια μου κάνουν πουλάκια πρωί-πρωί . Συνεχίζω:”Κύμα διαμαρτυρίας ξεσηκώνουν στα ιστολόγια της Θεσσαλονίκης τα σχέδια για την ανάπλαση της Αριστοτέλους” επιμέλεια ΘΩΜΑΣ ΤΖΗΡΟΣ.”
Διαβάζω βιαστικά :Θεσσαλονικείς αλλά και επισκέπτες της πόλης ξεκίνησαν μια σειρά διαμαρτυριών μέσα από τα ιστολόγια τους (blogs) αμέσως μετά την ενημέρωσή τους για το σχέδιο ανάπλασης της Αριστοτέλους που αποφάσισε ο δήμος Θεσσαλονίκης…..
Και είναι όλοι εκεί Πάνος, Λαμπρούκος, Anemos, … και πολλοί άλλοι…

Διασχίζω σαν βολίδα την σάλα, φτάνω στην lemon, , ζητάω συγνώμη από τους πελάτες της και της απλώνω την εφημερίδα πάνω στο γραφείο. ΧΑ!! Ίδια αντίδραση με μένα. ”Κάνουν πουλάκια τα μάτια μου με ρωτάει?” η συνέχεια δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν.
Απλά το μόνο που ήθελα να πω σε όλους εσάς, που μέσα από τα ιστολόγιά σας αγωνίζεστε για την πλατεία μας, την ομορφιά, την ιστορία της και την καλαισθησία της είναι ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.

Διάβασα το κείμενο της και έβαλα τα κλάματα.
Διάβασα τα σχόλια και συνέχισα να κλαίω.
Ναι η έκπληξη περιμένει πάντα στην γωνία.
Μα δεν ξέρεις ποτέ τι είναι.
Ξυπνάς ένα πρωί και η ζωή σου επιφυλάσσει μια έκπληξη.
Δεν έχει σημασία εάν την έχει υποψιαστεί, εάν την έχει μυρίσει στον αέρα.
Εάν έχει προετοιμάσει τον εαυτό σου. Καμία απολύτως.
Είναι έκπληξη και σου ανατρέπει την ζωή.
Μετά από 3 χρόνια σχέσης , 18 χρόνια γάμου, και μια κόρη 13 χρονών τινάζονται όλα στον αέρα.
Στα 39 σου πρέπει να στήσεις ξανά την ζωή σου. Πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν.
Τρεις μήνες κλείνεσαι στον εαυτό σου και καταρρέεις.

Μετά ξυπνάς σαν από λήθαργο, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και λες:
ΟΧΙ ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕ.
ΑΛΛΑ ΝΑΙ. ΕΙΜΑΙ ΔΥΝΑΤΗ. ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ.
ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ

Φοράς την μάσκα και βγαίνεις στον κόσμο.
Αρχίζεις να ταΐζεις τον εαυτό σου όχι μόνο υλική τροφή, αλλά και πνευματική και σιγά-σιγά ψάχνεις και την συναισθηματική.
Τρως τις μπάτσες σου και παρόλαυτά συνεχίζεις.

ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ. ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ.

(Αφιερωμένο στην γλυκιά μου lemon.)

Fukitol

Είναι μια από αυτές τις περίεργες μέρες με τα χιλιάδες σκαμπανεβάσματά της.
Ξεκινάς το πρωί μέσα στην τρελή χαρά. Την ώρα που οδηγείς βάζεις πρόγραμμα.
“Αυτά θα κάνω σήμερα στην δουλειά, αυτά γυρίζοντας στο σπίτι. Ααα! Να θυμηθώ να τελειώσω κι εκείνο όταν η μικρή θα λείπει στα αγγλικά….” Και πάει λέγοντας.
..16.15 και είμαι ακόμα στην Τράπεζα. Σχεδόν τίποτα από αυτά που προγραμμάτισα δεν έγιναν. Shit….
Μπαίνεις και βλέπεις το σπίτι. “ΘΕΕ ΜΟΥ!!!! ΕΓΩ ΖΩ ΕΔΩ ΜΕΣΑ? Ας φάω κάτι και μετά βλέπουμε. ”
Εκεί έμεινε!!! Στο βλέπουμε.
Α στον άνεμο. Γμτ τα αιγοκερίστικα πρέπει μου.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΩ. ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΧΑΠΙ ΤΗΣ VASILIKIS KAI TOY NIKOLAS!!!!

"Έρευνα Αγοράς"

Αποφάσισα γυρίζοντας στα διάφορα μπλογκ τις τελευταίες μέρες να κάνω μια έρευνα αγοράς:

"Ποιό είναι το καλύτερο αγχολιτικό"

Ελπίζω να έχω ένα σημαντικό "δείγμα" προκειμένου να έχω και ένα αξιόπιστο αποτέλεσμα!!!!!!!

.........

….Μπαίνω στο σπίτι και αφήνω τις σακούλες πάνω στο καναπές. Κοιτάζω την ώρα. 14.45 Σαββάτο μεσημέρι…Πόσο μου στοίχισε άραγε αυτό το shopping therapy? Την ίδια στιγμή πέφτουν οι μισές σακούλες στο πάτωμα. Δεν χωράνε στο φάρδος του καναπέ. Τις σηκώνω και τις ακουμπάω πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Ότι μπορεί να χρειάζεται μια γυναίκα. Από εσώρουχα μέχρι κρέμα προσώπου. Δεν μπαίνω καν στο κόπο να τις ανοίξω, πόσο μάλλον να κάνω τον λογαριασμό. Τι μου έφταιγε και ξέσπασα στα ψώνια? Κατεβαίνω τις σκάλες που οδηγούν στην κουζίνα….
…..Κοντεύει έξι. Μετά από μισό μπουκάλι ούζο εγώ, και αρκετά ποτηράκια τσίπουρο εκείνος, (διαφορετικά γούστα βλέπετε), έχω έρθει σε κατάσταση ευθυμίας. Οι σοβαρές συζητήσεις, έχουν μετατραπεί σε χαζά πειράγματα, γέλια, τραγούδια και ξαφνικές χορευτικές στροφές σε αγαπημένα ρεφρέν…..
Τελικά ότι δεν κατάφερε να κάνει το shopping therapy το κατάφερε η συντροφιά του. Τον κοιτάζω στα μάτια, αλλά δεν τολμάω να του το πω. Βλέπω την ευτυχία στα μάτια του, αλλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Όταν έχεις πονέσει, δεν τολμάς να ονειρευτείς. Μου αρκεί που είναι εδώ και είμαι καλά. Μου αρκεί που υπάρχουν στιγμές που ρουφάω πραγματική ευτυχία……

Το επίπεδο!!!!!

Πόσες φορές έχω γελάσει με την φράση της φίλης μου της lemon :”ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΟΥ” ή “ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΟΥ?” Κι εγώ συνήθως της απαντώ γελώντας: “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ” .
Όπως έλεγε και η γιαγιάκα μου : “Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι». Και γιατί το λέω αυτό? Μιλώντας με ένα φίλο πριν λίγες μέρες στο τηλέφωνο (και μη μπορώντας ως συνήθως να θυμηθώ πως φτάσαμε εκεί) μου λέει: “Καλά εάν δεν διαβάζεις περιοδικά εγώ τι στα φέρνω? Δεν διαβάζεις ούτε cosmopolitan?”
Και η απάντησή μου :
“Είσαι με τα καλά σου? !!! Εγώ cosmopolitan? !!! Δεν είναι του επιπέδου μου!!!!»και ξαφνικά λύνομαι στα γέλια. Θυμήθηκα την lemon μου. Και αμέσως συμπληρώνω: ”Μάλλον πρέπει να αρχίζω να διαβάζω και cosmopolitan”

Lemon μου, εάν ξαναγελάσω με την έκφρασή σου, πες μου να κοιτάξω την μούρη μου στον καθρέφτη.

Αλλά να σου πω κάτι? Λατρεύω τον τρόπο που το λες. Όπως λατρεύω και τον τρόπο που μιλάς για τραγουδιστές και ηθοποιούς. Όταν λες ο κύριος Τερζής, ο κύριος Πλούταρχος , ο κύριος Μπαντέρα, ο κύριος Κλούνεϊ.
Μην σταματήσεις ποτέ. Είναι γλυκύτατο.

Μεγαλώνοντας Κορίτσι

1,2,…,9 προϊόντα styling μαλλιών αραδιασμένα στο μάρμαρο μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιο. 1,2,..,7 προϊόντα καθαρισμού προσώπου. Χτένα για ίσιωμα, χτένα για μπούκλες, χτένα για φριζαρισμένα μαλλιά, μικρά νεσεσέρ, το κόκκινο για τα κραγιόν, το ασημένιο για τα μολύβια ματιών-φρυδιών, το ροζ για τα μολύβια χειλιών, το άσπρο… και πάει λέγοντας. Το βλέμμα μου γυρίζει στην μπανιέρα. Στην σειρά δεκάδες μπουκάλια διαφορετικά σαμπουάν, (…ντουπππ!!! η πόρτα της ντουλάπας μου σκέφτομαι) κοντίσιονερ, μάσκες και κρέμες μαλλιών- σώματος (γκραακκ- γκρουυκ, αυτός ήταν θόρυβος συρταριού!!!) αφρό-ντουζ…. “Παιδί μου τι κάνεις?”….. Σιωπή….!!!!
Η κόρη μου εμφανίζεται στην πόρτα του μπάνιου, με τα χέρια πίσω από την πλάτη. “Μαμά μπορώ να φορέσω την άσπρη σου την μπλούζα?” “Ποια άσπρη παιδί μου? ” Τα χέρια βγαίνουν πίσω από την πλάτη και φανερώνεται η περιβόητη μπλούζα. Λύκρα, εφαρμοστή με φαρδιά μανίκια και ένα απύθμενο ντεκολτέ όπως θα έλεγε κάποιος φίλος.
Ώστε αυτό έψαχνε!!! “Μόνο με πουκάμισο ή με ένα τοπάκι από μέσα” της λέω. “Ευχαριστώ μαμά”, σκύβει και με φιλάει χαμογελαστή. Την κοιτάζω να φεύγει. Μπήκε στα 15 πλέον !!!. Τι χαζή που ήμουν πριν 2 καλοκαίρια όταν σκεφτόμουν και ανησυχούσα πως το παιδί μου δεν θα μεγαλώσει ποτέ και πάντα θα παίζει με την Barbie και θα βλέπει κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Πόσο χαζή μπορεί να ήμουνα!!!! Τα περισσότερα από αυτά που είναι αραδιασμένα μέσα στο μπάνιο είναι δικά της. Και ότι δεν είναι φυσικά το χρησιμοποιεί χωρίς να ρωτήσει.
Κάποτε ο πατέρας της μου είχε πει: “Από αυτήν θα το βρεις που δεν μοιράζεσαι τα πράγματά σου. Από ρούχα μέχρι κοσμήματα . Θα τα κάνει χρήση όλα κι εσύ θα τα ψάχνεις” και γελούσε. Που να ήξερε πόσο δίκιο είχε.
Το περίεργο όμως είναι άλλο. Εγώ που ποτέ δεν μοιραζόμουν, εγώ ο “μοναχικός παίκτης”, ζω, αναπνέω, προγραμματίζω την ζωή μου, όλα σύμφωνα με την δική ζωή της. Και δεν με πειράζει. Δεν με ενοχλεί. Μ’ αρέσει, μ’ ευχαριστεί. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θα μπορέσω να συμπυκνώσω τις εμπειρίες και την γνώση όλων των χρόνων μου και να της τα προσφέρω με μορφή χαπιού ίσως? Ενέσημα? Σε σιρόπι? Προκειμένου να μην πονέσει στην ζωή της να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανα εγώ, να μην…, να μην,… Αχχχχχ. Το ξέρω. Είμαι μια υπερπροστατευτική μαμά. Μια μαμά που τρέμει και φοβάται για το βλαστάρι της. Το ξέρω πως πρέπει κάνει λάθη για να μάθει, πως πρέπει να πονέσει για να καταλάβει, αλλά…., το μεγάλο ΑΛΛΑ………

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην «μικρή» μου ΗΡΩ.

Μια συνηθισμένη μέρα

Υπάρχουν πολλές μέρες σαν κι αυτήν στην ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Σηκώθηκα το πρωί στις 6:00, έφτιαξα καφέ (ο πρώτος μου καφές είναι πάντα διπλός ελληνικός) κάπνισα 4-5 τσιγάρα φτιάχνοντας το πλάνο της ημέρας. Στις 6:20 επιτέλους ξεκίνησε η μέρα……
….ξύπνημα της μικρής, να πλυθούμε, να ντυθούμε, να βαφτώ, και ωωω τι θαύμα πρώτη φορά την ακούω να λέει: “μαμά ανεβαίνω επάνω” (είναι έτοιμη πριν από μένα? Κάτι δεν πάει καλά σήμερα!!) Ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω ένα πυκνό στρώμα ομίχλης να καλύπτει τα πάντα. “Σήμερα έπρεπε? ΓΜΤ” . Το γνωστό πρωινό μποτιλιάρισμα, τα νεύρα τσίτα μέχρι να φτάσω στους γονείς μου… ”Μπαμπά φτιάξε μου ένα καφέ μέχρι να έρθω”….…
..08:07 “Πάντα τόση κίνηση έχει το πρωί?” ρωτάω τον ταξιτζή που με πάει στο σεμινάριο πυρασφάλειας “Πρώτη φορά κατεβαίνετε στο κέντρο κυρία μου?”…Δεν απαντάω, συγκρατούμαι .Είμαι 7 λεπτά καθυστερημένη. Ήδη στο μυαλό μου έχω αρχίσει και διαγράφω διάφορα από το σημερινό πρόγραμμα και να τα αναβάλω για άλλη μέρα.
…11:05 Πίσω στην δουλειά. Τρέχα από δω, τρέχα από κει .Κάποια στιγμή περνάω μπροστά από τον κολλητή μου : ”Δεν είσαι καλά σήμερα?” την ρωτάω, ”Εγώ καλά είμαι” μου απαντάει, “με σένα τι τρέχει?!!!”…
... 19:45 Ανοίγω τα μάτια μου. Τα μισά από όσα είχα σχεδιάσει το πρωί έχουν πάει περίπατο. Τα ξανακλείνω και σκέφτομαι ότι θέλω να ματαιώσω όλα τα σημερινά σχέδια και το μόνο που ΘΕΛΩ να κάνω είναι να καθίσω μπροστά στην οθόνη μου.
Κ Α Φ Ε !!! φωνάζει το μυαλό μου
…21:35 Μπροστά στην οθόνη τελικά, με τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη, τα ρούχα στην λεκάνη μπροστά στο πλυντήριο, κι εγώ να γράφω σαν μανιακή ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου να με ψυχαναλύω : “Συμπτώματα κατάθλιψης?, όχι μάλλον είμαι υπερβολική. Κούραση είναι. Έχω ανάγκη από διακοπές. Από διακοπές και όχι απλά από άδεια”….
…. Και η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα…..

Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: “Τι είναι το κρυφτό?”

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να τα καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια - την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα – να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

“ ΄Ένα, δύο, τρία, …” άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι΄ αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκε μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο ΄Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. ΄Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

“… 1000”, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. ‘Ένιωσε τον ρυθμό το Πάθους και του Πόθου στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει. Βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει....

Leadership

Σαν τον αετο είναι ο μεγάλος ηγέτης.
΄Οσο πιο ψηλά πετάει, τόσο λιγότερο τον βλέπουμε και τιμωρείται για το μεγαλείο του από τη μοναξιά της ψυχής.

Κάθε αρχή και δύσκολη λοιπόν…

Πριν κανέναν μήνα περίπου μου μίλησε η Lemon για τα blogs. “Τι είναι αυτό? “ την ρώτησα. “Πήγαινε στο lllemon.blogspost.com για να πάρεις μια ιδέα “ μου λέει.
Κι έτσι κι έγινε. Επισκέφτηκα το blog της και μ’άρεσε.
Και μετά άρχισαν οι ερωτήσεις. Πως αυτό… πως εκείνο… γιατί το άλλο… Μπορώ κι εγώ…?
Και να’μαι μπροστά στον υπολογιστή να προσπαθώ να στήσω το δικό μου blog.
(Όχι πως σταμάτησαν οι ερωτήσεις μου προς την Lemon,… χεχεχε την τρέλανα και μάλλον θα συνεχίσω να την τρελαίνω). Με δυσκόλεψε στην αρχή, άσχετη με αυτά εγώ, αλλά έλα ντε που είμαι και αγύριστο κεφάλι. Επίμονη μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Που θα μου πάει θα τα καταφέρω!!!!