΄Οσο πιο ψηλά πετάει, τόσο λιγότερο τον βλέπουμε και τιμωρείται για το μεγαλείο του από τη μοναξιά της ψυχής.
Ολα σωστά-ένα ποίημα... εκτός απο το τιμωρείται...Δεν τιμωρείται, είναι η ισσοροπία της φύσης... Είναι ύβρις να τάχει όλα, και να πετάει πάνω απο όλους, αθέατος, και την απόλαυση της μοναξιάς να έχει, και το leadership, κάπου πρέπει να χάνει για να έρθει το πράγμα στα ίσα του...
Ολα έχουν το τίμημά τους (τα γούστα πληρώνονται, λαικώτερα) και όσο πιο νωρίς το αντιληφθεί κανείς, τόσο καλύτερα για τον ίδιο :)
Σάμπως είναι μεγαλείο αυτή η ποιότητα της ψυχής που ορίζει τον ηγέτη; Είναι κάτι απ' το οποίο μπορεί να ξεφύγει, να αρνηθεί, αυτός που το κατέχει; Θαρρώ πως η ιδιότητα του ηγέτη (μικρός ή μεγάλος, αυτό είναι συμπέρασμα που βγάζουμε κρίνοντας από τις συγκυρίες περισσότερο που μας επιτρέπουν να δούμε τα αποτελέσματα των πράξεων και των αποφάσεων, παρά απ' την χάρη στην ηγεσία) είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορεί να αποποιηθεί κανείς απ' αυτούς που το έχουν. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να προσποιηθεί κανείς απ' αυτούς που το στερούνται.
Θα αμφισβητήσω (δεν θα διαφωνήσω με αυτό) το λεγόμενό σου ψυχή. Είναι μεγαλείο η ανάληψη της ευθύνης της πράξεώς σου; Η ανάληψη της ευθύνης της επιβίωσης σου; Αναρωτιέμαι, και για αυτό, μόνο για αυτό θα κάνω την ερώτηση: Πώς αποφάσίζεις και την χαρακτηρίσεις έτσι; Αν ναι, αν είναι μεγαλείο, είναι πολλές φορές περισσότερο η ανάληψη της ευθύνης της πράξης - της επιβίωσης κι άλλων έξω του εαυτού.
Μα δεν τον βλέπουμε τον ηγέτη. Δεν τον βλέπουμε ούτως ή άλλως. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε από τις αποφάσεις του και τα αποτελέσματά τους σε έναν ηγέτη. Γιατί όταν δεν ηγείται, ο ηγέτης δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από όλους (εμάς) τους άλλους.
Φαντάζομαι κάποιον που ξέρει να βγάζει νερό από το πηγάδι και έχει τριγύρω του ανθρώπους που δε μπορούν να μάθουν το ίδιο. Αναλαμβάνει την ευθύνη της επιβίωσης των συνανθρώπων του. Δεν πεινάει το ίδιο μ' αυτούς; Δεν διψάει το ίδιο μ' αυτούς; Δεν θέλει να ζήσει το ίδιο μ' αυτούς; Δεν θέλει να αγαπήσει το ίδιο μ' αυτούς;
Στα μάτια μας είναι ξεχωριστός ο ηγέτης, μα αυτός ζει την ίδια καθημερινότητά με εμάς. Για εμάς, είναι αυτός που μπορεί και μας ποτίζει. Όπως θα ήταν αν δεν ξέραμε να γράφουμε και μας βοηθούσε να αλληλογραφήσουμε με τους αγαπημένους στα ξένα. Για εκείνον, μόνο μια ιδιότητα είναι η ηγετική του ικανότητα. Όπως η ιδιότητα του ψηλού που βοηθάει τους άλλους ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας αντικείμενα από τα πάνω ράφια. Του κοντού να χώνεται σε μικρές γωνιές για να φτάσει τις άκρες τους. Το ύψος της πτήσης του το φτιάχνουμε εμείς κοιτώντας τον ηγέτη. Εμείς τον απομακρύνουμε. Με έναν παρόμοιο τρόπο που απομακρύνουμε τους ξεχωριστούς για τον χ ή τον ψ λόγο. Αυτούς με τους οποίους δεν είμαστε οικείοι.
Σου έχει τύχει, ψυχή, κάποιος δικός σου άνθρωπος να γίνει αναγνωρίσιμος, "δίασημος"; Οι μακρινοί του άνθρωποι που θα τον αναγνωρίσουν θα αρχίσουν να φέρονται απέναντί του με διαφορετικό τρόπο απ' ότι σε εσένα και εμένα αν θα μας πρωτογνώριζαν. Θα αντιμετώπιζαν τον ίδιο σε σχέση με το τί έλαβαν, πρίν τον συναντήσουν, από το έργο του. Αν έβλεπαν τον Αρτέμη Μάτσα ή τον Νίκο Ξανθόπουλο στον δρόμο προ τριανταετείας, πώς θα τους αντιμετώπιζαν;
Αν μου επιτρέπεις λεμονανθέ, δεν είναι γούστο, μα ιδιότητα και στη συνέχεια ικανότητα η ηγετική. Και αν υπάρχει αυτή μέσα σου, το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι καλείσαι αργά ή γρήγορα να πεις*.
Η μοναξιά της ψυχής είναι μια εξορία στην οποία ο καθένας μας εξοστρακίζει τον κάθε ηγέτη, τον κάθε "ξεχωριστό" για τον α' ή β' λόγο, μα δεν είναι αυτό προϋπόθεση, δεν είναι απαραίτητο για το έργο του. Ούτε για εμάς είναι απαραίτητο να ανυψώνουμε τους άλλους ή να υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας (ή το αντίθετο βέβαια), ας μην ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους για την διαφορετικότητα του κάθε ενός μας. Κι αν νιώθουμε ότι χρωστάμε κάτι σε κάποιους, ας μην τους το ξεπληρώνουμε με αυτή την τιμωρία του ξεχωρισμού, πικρά.
Η ισορροπία της φύσης, λεμονανθέ, ψυχή, μας έχει κάνει διαφορετικούς για να αλληλοσυμπληρωνόμαστε και να ενωνόμαστε σε ένα όλο, όχι για να χάνει ο ένας τον άλλο και ο καθένας κάτι από τον εαυτό του για να υπάρξει ισορροπία. (Για αυτό, θα ήταν καλός παραλληλισμός η διαφορετικότητα των δύο φύλων). Ο σεβασμός και η αποδοχή του ενός προς τον άλλο είναι προϋπόθεση για εξισορρόπηση, λειτουργικότητα και φυσικότητα.
Ας ευχηθούμε, μέσα από τα συμπεράσματά μας λοιπόν ο καθένας, να εξοικειωθούμε και να μάθουμε να ζούμε αρμονικά και ευτυχισμένα με τα μεγαλειώδη της ύπαρξής μας. Να τους δώσουμε χώρο για να μεγαλώσουν πιότερο ακόμα. Είτε αυτά πηγάζουν από άλλους, είτε από εμάς τους ίδιους.
--- *Η αναφορά είναι στο περίφημο ποίημα "Αυτός που έκανε ... τη μεγάλη άρνηση" του Καβάφη.
Υ.Γ. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που κάνω σχόλιο στο blog σου ψυχή επώνυμα. Αυτό, γιατί υποθέτω πως δεν μπόρεσες (ή δεν φαντάστηκες οτι γίνεται) να δώσεις το δικαίωμα για κάτι τέτοιο στους αναγνώστες σου. Χρειάζομαι να μπορώ να κάνω ανώνυμα σχόλια, έστω κι αν περνάν από έγκριση πρώτα. Όχι για να αποποιούμαι ευθύνες, αυτό μπορώ να το κάνω και με το όνομα ενός blogger, ή δημιουργόντας ένα καινούργιο όνομα χρήστη για αυτό, αλλά για να παραμένω στο μέτρο που επιθυμώ ο ίδιος διακριτικός.
lemon μου το ξέρω πολύ καλά ότι όλα έχουν το τίμημά τους. Και σχεδόν πάντα είναι πολύ ασήκωτο.
Iooanni σ΄ευχαριστώ που θέλησες να σχολιάσεις επώνυμα. Επειδή το θεωρώ δύναμη να εκφράζεις επώνυμα την γνώμη σου, ελπίζω να έχω και στο μέλλον την χαρά να διαβάσω κάποιο σχόλιο σου σε πιθανή μελλοντική μου καταχώρηση.
Butterfly, όχι, δεν θα έχεις τη χαρά να διαβάσεις σχόλιό μου σε μια πιθανή επόμενη καταχώρησή σου εκτός κι αν μου επιτρέψεις να σχολιάζω ανώνυμα. Θα γράψω και σε εσένα ότι έγραψα αλλού για να δεις την οπτική μου.
"Δεν γράφω σχόλια ανώνυμα για να κρύψω την blogική ταυτότητά μου, παρά γιατί δε θέλω να γίνει η παρουσία μου στο blog κάποιου άλλου ένα είδος ατραξιόν για το δικό μου blog. Εξ' άλλου, αν κάποιος διαβάζει το blog μου, δεν αποκλείεται να αναγνωρίσει τον τρόπο μου στα σχόλια. Σωστά ή λανθασμένα, θεωρώ την πράξη μου αυτή προσπάθεια διακριτικότητας και όχι θράσους."
Σέβομαι την θεωρία σου για τη δύναμη του επώνυμου σχολιασμού, αλλά ούτε εμένα με λένε iooanni μόνο, ούτε εσένα Butterfly. Η ανωνυμία δεν είναι μέσον προστασίας για εμένα. (Είναι μια αυταπάτη λίγο εώς πολύ η προστασία εξ' άλλου και ένα καταφύγιο που σκιάζει τα λόγια.) Είναι ένας τρόπος να επικεντρώσει ο καθένας στο μήνυμα, και όχι στον άγγελο. Αν τα λόγια μου είναι σωστά ή λάθος, το όνομα περισσεύει. Το άξιο, ή μη λόγου είναι στα νοήματα, τις εικόνες, τα συναισθήματα, την αίσθηση που δημιουργεί το έργο μας, όχι το ψευδώνυμο που έχουμε σαν bloggers ή το όνομα που αναγράφεται στην αστυνομική μας ταυτότητα. Αν στα γραφόμενα μου βρεις μιαν αλήθεια, ή ένα ψήγμα της, δε με ενδιαφέρει καθόλου αν θα έχεις να αναφέρεσαι και να θυμάσαι το όνομά μου. Το όνομά μου είναι το έργο μου. Αν το έργο μου έχει αντίκρισμα μέσα στην καρδιά σου, τότε βρίσκομαι και εγώ εκεί. Ένα "επώνυμο" σχόλιο μπορεί να είναι αφορμή για κάποιον να επισκεφτεί το ιδιαίτερο blog μου. Μα το θέλω αλήθεια αυτό; Και αλήθεια, πρέπει να συμφωνήσεις και εσύ πως αν δεν έκανα το παραπάνω σχόλιο, πιθανότατα να μην είχες επισκεφτεί το blog μου. [Και μη νομίζεις ότι δεν είναι τιμή για εμένα να διαβάσει κάποιος ό,τι έγραψα. Θα σε παραπέμψω όμως (επειδή έκανες ένα σχόλιο στα γραφόμενά μου) στα σχόλια του πρώτου κειμένου που δημοσιοποίησα στο blog. Ίσως καταλάβεις τότε την ίδια οπτική μου απέναντι στα σχόλια των άλλων στα κείμενά μου και τα σχόλια μου στα κείμενα των άλλων.] Όμως δεν επιθυμώ να φτάσει κανείς στο blog μου μέσω των σχολίων μου, μα μέσω των κειμένων του αυτών καθ' εαυτών. Το κάθε τί έχει τη δικιά του οντότητα και τον δικό του χώρο. Δεν θέλω να τα συγχέω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος.
Από μέρους μου, θεωρώ δύναμη το να εκφράζεται η γνώμη χωρίς επωνυμίες. Έτσι δεν φορτίζεται η γνώμη με την ενέργεια που κουβαλάει η υπογραφή μιας "αυθεντίας" ή ενός "άσχετου" και μένει γυμνή απέναντι στην κριτική του καθενός. Τί σημασία έχει αν η πηγή που σε ξεδίψασε έχει κρήνη μαρμάρινη ή ξεπηδά από το χώμα; Αν είναι στον όφρυ ή στους πρόποδες ένος βουνού; Το νερό, και μόνο το νερό, είναι αυτό που έχει σημασία.
Για άλλη μια φορά μακρηγόρησα. Συμπάθα και συγχώρεσέ με. Θέλησα μόνο να είμαι το δυνατόν σαφής. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Ούτως ή άλλως, ένα μένει να πω, το πιο σημαντικό, επειδή είναι το πιο ουσιώδες, απ' όσα έγραψα σε αυτό το σχόλιο: Καλήν ημέρα.
7 σχόλια:
΄Οσο πιο ψηλά πετάει, τόσο λιγότερο τον βλέπουμε και τιμωρείται για το μεγαλείο του από τη μοναξιά της ψυχής.
Ολα σωστά-ένα ποίημα...
εκτός απο το τιμωρείται...Δεν τιμωρείται, είναι η ισσοροπία της φύσης...
Είναι ύβρις να τάχει όλα, και να πετάει πάνω απο όλους, αθέατος, και την απόλαυση της μοναξιάς να έχει, και το leadership, κάπου πρέπει να χάνει για να έρθει το πράγμα στα ίσα του...
Ολα έχουν το τίμημά τους (τα γούστα πληρώνονται, λαικώτερα) και όσο πιο νωρίς το αντιληφθεί κανείς, τόσο καλύτερα για τον ίδιο :)
Σάμπως είναι μεγαλείο αυτή η ποιότητα της ψυχής που ορίζει τον ηγέτη;
Είναι κάτι απ' το οποίο μπορεί να ξεφύγει, να αρνηθεί, αυτός που το κατέχει;
Θαρρώ πως η ιδιότητα του ηγέτη (μικρός ή μεγάλος, αυτό είναι συμπέρασμα που βγάζουμε κρίνοντας από τις συγκυρίες περισσότερο που μας επιτρέπουν να δούμε τα αποτελέσματα των πράξεων και των αποφάσεων, παρά απ' την χάρη στην ηγεσία) είναι ένα χαρακτηριστικό το οποίο, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορεί να αποποιηθεί κανείς απ' αυτούς που το έχουν. Ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να προσποιηθεί κανείς απ' αυτούς που το στερούνται.
Θα αμφισβητήσω (δεν θα διαφωνήσω με αυτό) το λεγόμενό σου ψυχή.
Είναι μεγαλείο η ανάληψη της ευθύνης της πράξεώς σου;
Η ανάληψη της ευθύνης της επιβίωσης σου;
Αναρωτιέμαι, και για αυτό, μόνο για αυτό θα κάνω την ερώτηση:
Πώς αποφάσίζεις και την χαρακτηρίσεις έτσι;
Αν ναι, αν είναι μεγαλείο, είναι πολλές φορές περισσότερο η ανάληψη της ευθύνης της πράξης - της επιβίωσης κι άλλων έξω του εαυτού.
Μα δεν τον βλέπουμε τον ηγέτη.
Δεν τον βλέπουμε ούτως ή άλλως.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο να δούμε από τις αποφάσεις του και τα αποτελέσματά τους σε έναν ηγέτη.
Γιατί όταν δεν ηγείται, ο ηγέτης δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από όλους (εμάς) τους άλλους.
Φαντάζομαι κάποιον που ξέρει να βγάζει νερό από το πηγάδι και έχει τριγύρω του ανθρώπους που δε μπορούν να μάθουν το ίδιο. Αναλαμβάνει την ευθύνη της επιβίωσης των συνανθρώπων του.
Δεν πεινάει το ίδιο μ' αυτούς;
Δεν διψάει το ίδιο μ' αυτούς;
Δεν θέλει να ζήσει το ίδιο μ' αυτούς;
Δεν θέλει να αγαπήσει το ίδιο μ' αυτούς;
Στα μάτια μας είναι ξεχωριστός ο ηγέτης, μα αυτός ζει την ίδια καθημερινότητά με εμάς.
Για εμάς, είναι αυτός που μπορεί και μας ποτίζει.
Όπως θα ήταν αν δεν ξέραμε να γράφουμε και μας βοηθούσε να αλληλογραφήσουμε με τους αγαπημένους στα ξένα.
Για εκείνον, μόνο μια ιδιότητα είναι η ηγετική του ικανότητα. Όπως η ιδιότητα του ψηλού που βοηθάει τους άλλους ανεβάζοντας ή κατεβάζοντας αντικείμενα από τα πάνω ράφια. Του κοντού να χώνεται σε μικρές γωνιές για να φτάσει τις άκρες τους.
Το ύψος της πτήσης του το φτιάχνουμε εμείς κοιτώντας τον ηγέτη. Εμείς τον απομακρύνουμε. Με έναν παρόμοιο τρόπο που απομακρύνουμε τους ξεχωριστούς για τον χ ή τον ψ λόγο. Αυτούς με τους οποίους δεν είμαστε οικείοι.
Σου έχει τύχει, ψυχή, κάποιος δικός σου άνθρωπος να γίνει αναγνωρίσιμος, "δίασημος";
Οι μακρινοί του άνθρωποι που θα τον αναγνωρίσουν θα αρχίσουν να φέρονται απέναντί του με διαφορετικό τρόπο απ' ότι σε εσένα και εμένα αν θα μας πρωτογνώριζαν. Θα αντιμετώπιζαν τον ίδιο σε σχέση με το τί έλαβαν, πρίν τον συναντήσουν, από το έργο του.
Αν έβλεπαν τον Αρτέμη Μάτσα ή τον Νίκο Ξανθόπουλο στον δρόμο προ τριανταετείας, πώς θα τους αντιμετώπιζαν;
Αν μου επιτρέπεις λεμονανθέ, δεν είναι γούστο, μα ιδιότητα και στη συνέχεια ικανότητα η ηγετική.
Και αν υπάρχει αυτή μέσα σου, το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι καλείσαι αργά ή γρήγορα να πεις*.
Η μοναξιά της ψυχής είναι μια εξορία στην οποία ο καθένας μας εξοστρακίζει τον κάθε ηγέτη, τον κάθε "ξεχωριστό" για τον α' ή β' λόγο, μα δεν είναι αυτό προϋπόθεση, δεν είναι απαραίτητο για το έργο του.
Ούτε για εμάς είναι απαραίτητο να ανυψώνουμε τους άλλους ή να υποβιβάζουμε τους εαυτούς μας (ή το αντίθετο βέβαια), ας μην ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους για την διαφορετικότητα του κάθε ενός μας.
Κι αν νιώθουμε ότι χρωστάμε κάτι σε κάποιους, ας μην τους το ξεπληρώνουμε με αυτή την τιμωρία του ξεχωρισμού, πικρά.
Η ισορροπία της φύσης, λεμονανθέ, ψυχή, μας έχει κάνει διαφορετικούς για να αλληλοσυμπληρωνόμαστε και να ενωνόμαστε σε ένα όλο, όχι για να χάνει ο ένας τον άλλο και ο καθένας κάτι από τον εαυτό του για να υπάρξει ισορροπία. (Για αυτό, θα ήταν καλός παραλληλισμός η διαφορετικότητα των δύο φύλων).
Ο σεβασμός και η αποδοχή του ενός προς τον άλλο είναι προϋπόθεση για εξισορρόπηση, λειτουργικότητα και φυσικότητα.
Ας ευχηθούμε, μέσα από τα συμπεράσματά μας λοιπόν ο καθένας, να εξοικειωθούμε και να μάθουμε να ζούμε αρμονικά και ευτυχισμένα με τα μεγαλειώδη της ύπαρξής μας. Να τους δώσουμε χώρο για να μεγαλώσουν πιότερο ακόμα. Είτε αυτά πηγάζουν από άλλους, είτε από εμάς τους ίδιους.
---
*Η αναφορά είναι στο περίφημο ποίημα "Αυτός που έκανε ... τη μεγάλη άρνηση" του Καβάφη.
Υ.Γ. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που κάνω σχόλιο στο blog σου ψυχή επώνυμα. Αυτό, γιατί υποθέτω πως δεν μπόρεσες (ή δεν φαντάστηκες οτι γίνεται) να δώσεις το δικαίωμα για κάτι τέτοιο στους αναγνώστες σου. Χρειάζομαι να μπορώ να κάνω ανώνυμα σχόλια, έστω κι αν περνάν από έγκριση πρώτα. Όχι για να αποποιούμαι ευθύνες, αυτό μπορώ να το κάνω και με το όνομα ενός blogger, ή δημιουργόντας ένα καινούργιο όνομα χρήστη για αυτό, αλλά για να παραμένω στο μέτρο που επιθυμώ ο ίδιος διακριτικός.
lemon μου το ξέρω πολύ καλά ότι όλα έχουν το τίμημά τους. Και σχεδόν πάντα είναι πολύ ασήκωτο.
Iooanni σ΄ευχαριστώ που θέλησες να σχολιάσεις επώνυμα. Επειδή το θεωρώ δύναμη να εκφράζεις επώνυμα την γνώμη σου, ελπίζω να έχω και στο μέλλον την χαρά να διαβάσω κάποιο σχόλιο σου σε πιθανή μελλοντική μου καταχώρηση.
Butterfly, όχι, δεν θα έχεις τη χαρά να διαβάσεις σχόλιό μου σε μια πιθανή επόμενη καταχώρησή σου εκτός κι αν μου επιτρέψεις να σχολιάζω ανώνυμα. Θα γράψω και σε εσένα ότι έγραψα αλλού για να δεις την οπτική μου.
"Δεν γράφω σχόλια ανώνυμα για να κρύψω την blogική ταυτότητά μου, παρά γιατί δε θέλω να γίνει η παρουσία μου στο blog κάποιου άλλου ένα είδος ατραξιόν για το δικό μου blog. Εξ' άλλου, αν κάποιος διαβάζει το blog μου, δεν αποκλείεται να αναγνωρίσει τον τρόπο μου στα σχόλια.
Σωστά ή λανθασμένα, θεωρώ την πράξη μου αυτή προσπάθεια διακριτικότητας και όχι θράσους."
Σέβομαι την θεωρία σου για τη δύναμη του επώνυμου σχολιασμού, αλλά ούτε εμένα με λένε iooanni μόνο, ούτε εσένα Butterfly.
Η ανωνυμία δεν είναι μέσον προστασίας για εμένα. (Είναι μια αυταπάτη λίγο εώς πολύ η προστασία εξ' άλλου και ένα καταφύγιο που σκιάζει τα λόγια.)
Είναι ένας τρόπος να επικεντρώσει ο καθένας στο μήνυμα, και όχι στον άγγελο. Αν τα λόγια μου είναι σωστά ή λάθος, το όνομα περισσεύει. Το άξιο, ή μη λόγου είναι στα νοήματα, τις εικόνες, τα συναισθήματα, την αίσθηση που δημιουργεί το έργο μας, όχι το ψευδώνυμο που έχουμε σαν bloggers ή το όνομα που αναγράφεται στην αστυνομική μας ταυτότητα.
Αν στα γραφόμενα μου βρεις μιαν αλήθεια, ή ένα ψήγμα της, δε με ενδιαφέρει καθόλου αν θα έχεις να αναφέρεσαι και να θυμάσαι το όνομά μου. Το όνομά μου είναι το έργο μου.
Αν το έργο μου έχει αντίκρισμα μέσα στην καρδιά σου, τότε βρίσκομαι και εγώ εκεί.
Ένα "επώνυμο" σχόλιο μπορεί να είναι αφορμή για κάποιον να επισκεφτεί το ιδιαίτερο blog μου. Μα το θέλω αλήθεια αυτό;
Και αλήθεια, πρέπει να συμφωνήσεις και εσύ πως αν δεν έκανα το παραπάνω σχόλιο, πιθανότατα να μην είχες επισκεφτεί το blog μου.
[Και μη νομίζεις ότι δεν είναι τιμή για εμένα να διαβάσει κάποιος ό,τι έγραψα. Θα σε παραπέμψω όμως (επειδή έκανες ένα σχόλιο στα γραφόμενά μου) στα σχόλια του πρώτου κειμένου που δημοσιοποίησα στο blog. Ίσως καταλάβεις τότε την ίδια οπτική μου απέναντι στα σχόλια των άλλων στα κείμενά μου και τα σχόλια μου στα κείμενα των άλλων.]
Όμως δεν επιθυμώ να φτάσει κανείς στο blog μου μέσω των σχολίων μου, μα μέσω των κειμένων του αυτών καθ' εαυτών. Το κάθε τί έχει τη δικιά του οντότητα και τον δικό του χώρο. Δεν θέλω να τα συγχέω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος.
Από μέρους μου, θεωρώ δύναμη το να εκφράζεται η γνώμη χωρίς επωνυμίες. Έτσι δεν φορτίζεται η γνώμη με την ενέργεια που κουβαλάει η υπογραφή μιας "αυθεντίας" ή ενός "άσχετου" και μένει γυμνή απέναντι στην κριτική του καθενός.
Τί σημασία έχει αν η πηγή που σε ξεδίψασε έχει κρήνη μαρμάρινη ή ξεπηδά από το χώμα; Αν είναι στον όφρυ ή στους πρόποδες ένος βουνού;
Το νερό, και μόνο το νερό, είναι αυτό που έχει σημασία.
Για άλλη μια φορά μακρηγόρησα.
Συμπάθα και συγχώρεσέ με.
Θέλησα μόνο να είμαι το δυνατόν σαφής. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα.
Ούτως ή άλλως, ένα μένει να πω, το πιο σημαντικό, επειδή είναι το πιο ουσιώδες, απ' όσα έγραψα σε αυτό το σχόλιο:
Καλήν ημέρα.
kaloriziko ...
καλοτάξιδο!!!
loop και gelial σας ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου