“ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΑΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ”

Όλη μέρα το μόνο που έχω βάλει στο στόμα μου είναι μια φρυγανιά, μια κουταλιά τυρί άπαχο,2 παυσίπονα, 8-9 καφέδες και αμέτρητα τσιγάρα.
Αποτέλεσμα? Έντονος πονοκέφαλος, ναυτία, γκρίνια και το χρώμα του πάγου στο πρόσωπο.
“Μαμά πρέπει να φας” μου είπε η κόρη μου, την ώρα που έκλεινα την εξώπορτα πίσω μου στις 5:20 μ.μ. “Δεν πεινάω μικρή μου” της απάντησα πίσω από την κλειστή πόρτα.

.....Τι καταλάβαμε? Μια βδομάδα κονταροχτυπιόμαστε σαν τους μονομάχους. Ποιος θ΄αντέξει περισσότερο!!! Ποιανού τα νεύρα θα σπάσουν πρώτα. Γιατί?
Μου είπες ότι σου πουλάω ”τσαμπουκά” και σε “δαγκώνω” συνέχεια.
Σου είπα ότι με παραμελείς. Μου είπες πως σε ειρωνεύομαι…..
Είπαμε πολλά, πάρα πολλά.
Έσκυψα και σε φίλησα και ανταπέδωσες το φιλί μου. Με κράτησες αγκαλιά και μου είπες «φοβάμαι πως δεν θ΄αντέξεις»
Θα προσπαθήσω, αλήθεια σου λέω. Θα προσπαθήσω να μην σε “δαγκώνω” να μην εκνευρίζομαι. Θα κάνεις υπομονή μέχρι τις 21.6 και εγώ μέχρι το τέλος καλοκαιριού. Και εάν αντέξουμε…. Όλα θα είναι πάλι όπως πρώτα. ΗΡΕΜΑ....

Και γυρίζοντας σπίτι, η μικρή ζωγραφιά μου, είχε ετοιμάσει ένα γλυκό για μένα με μια αφιέρωση : “ ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΑΝ ΜΠΟΡΩ ΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ”

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΦΤΙΑΞΕ.!!!!

Σ΄ευχαριστώ καρδιά μου. Σ΄ευχαριστώ κοριτσάκι μου.