Το επίπεδο!!!!!

Πόσες φορές έχω γελάσει με την φράση της φίλης μου της lemon :”ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΟΥ” ή “ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΟΥ?” Κι εγώ συνήθως της απαντώ γελώντας: “ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ” .
Όπως έλεγε και η γιαγιάκα μου : “Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι». Και γιατί το λέω αυτό? Μιλώντας με ένα φίλο πριν λίγες μέρες στο τηλέφωνο (και μη μπορώντας ως συνήθως να θυμηθώ πως φτάσαμε εκεί) μου λέει: “Καλά εάν δεν διαβάζεις περιοδικά εγώ τι στα φέρνω? Δεν διαβάζεις ούτε cosmopolitan?”
Και η απάντησή μου :
“Είσαι με τα καλά σου? !!! Εγώ cosmopolitan? !!! Δεν είναι του επιπέδου μου!!!!»και ξαφνικά λύνομαι στα γέλια. Θυμήθηκα την lemon μου. Και αμέσως συμπληρώνω: ”Μάλλον πρέπει να αρχίζω να διαβάζω και cosmopolitan”

Lemon μου, εάν ξαναγελάσω με την έκφρασή σου, πες μου να κοιτάξω την μούρη μου στον καθρέφτη.

Αλλά να σου πω κάτι? Λατρεύω τον τρόπο που το λες. Όπως λατρεύω και τον τρόπο που μιλάς για τραγουδιστές και ηθοποιούς. Όταν λες ο κύριος Τερζής, ο κύριος Πλούταρχος , ο κύριος Μπαντέρα, ο κύριος Κλούνεϊ.
Μην σταματήσεις ποτέ. Είναι γλυκύτατο.

Μεγαλώνοντας Κορίτσι

1,2,…,9 προϊόντα styling μαλλιών αραδιασμένα στο μάρμαρο μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιο. 1,2,..,7 προϊόντα καθαρισμού προσώπου. Χτένα για ίσιωμα, χτένα για μπούκλες, χτένα για φριζαρισμένα μαλλιά, μικρά νεσεσέρ, το κόκκινο για τα κραγιόν, το ασημένιο για τα μολύβια ματιών-φρυδιών, το ροζ για τα μολύβια χειλιών, το άσπρο… και πάει λέγοντας. Το βλέμμα μου γυρίζει στην μπανιέρα. Στην σειρά δεκάδες μπουκάλια διαφορετικά σαμπουάν, (…ντουπππ!!! η πόρτα της ντουλάπας μου σκέφτομαι) κοντίσιονερ, μάσκες και κρέμες μαλλιών- σώματος (γκραακκ- γκρουυκ, αυτός ήταν θόρυβος συρταριού!!!) αφρό-ντουζ…. “Παιδί μου τι κάνεις?”….. Σιωπή….!!!!
Η κόρη μου εμφανίζεται στην πόρτα του μπάνιου, με τα χέρια πίσω από την πλάτη. “Μαμά μπορώ να φορέσω την άσπρη σου την μπλούζα?” “Ποια άσπρη παιδί μου? ” Τα χέρια βγαίνουν πίσω από την πλάτη και φανερώνεται η περιβόητη μπλούζα. Λύκρα, εφαρμοστή με φαρδιά μανίκια και ένα απύθμενο ντεκολτέ όπως θα έλεγε κάποιος φίλος.
Ώστε αυτό έψαχνε!!! “Μόνο με πουκάμισο ή με ένα τοπάκι από μέσα” της λέω. “Ευχαριστώ μαμά”, σκύβει και με φιλάει χαμογελαστή. Την κοιτάζω να φεύγει. Μπήκε στα 15 πλέον !!!. Τι χαζή που ήμουν πριν 2 καλοκαίρια όταν σκεφτόμουν και ανησυχούσα πως το παιδί μου δεν θα μεγαλώσει ποτέ και πάντα θα παίζει με την Barbie και θα βλέπει κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Πόσο χαζή μπορεί να ήμουνα!!!! Τα περισσότερα από αυτά που είναι αραδιασμένα μέσα στο μπάνιο είναι δικά της. Και ότι δεν είναι φυσικά το χρησιμοποιεί χωρίς να ρωτήσει.
Κάποτε ο πατέρας της μου είχε πει: “Από αυτήν θα το βρεις που δεν μοιράζεσαι τα πράγματά σου. Από ρούχα μέχρι κοσμήματα . Θα τα κάνει χρήση όλα κι εσύ θα τα ψάχνεις” και γελούσε. Που να ήξερε πόσο δίκιο είχε.
Το περίεργο όμως είναι άλλο. Εγώ που ποτέ δεν μοιραζόμουν, εγώ ο “μοναχικός παίκτης”, ζω, αναπνέω, προγραμματίζω την ζωή μου, όλα σύμφωνα με την δική ζωή της. Και δεν με πειράζει. Δεν με ενοχλεί. Μ’ αρέσει, μ’ ευχαριστεί. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θα μπορέσω να συμπυκνώσω τις εμπειρίες και την γνώση όλων των χρόνων μου και να της τα προσφέρω με μορφή χαπιού ίσως? Ενέσημα? Σε σιρόπι? Προκειμένου να μην πονέσει στην ζωή της να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανα εγώ, να μην…, να μην,… Αχχχχχ. Το ξέρω. Είμαι μια υπερπροστατευτική μαμά. Μια μαμά που τρέμει και φοβάται για το βλαστάρι της. Το ξέρω πως πρέπει κάνει λάθη για να μάθει, πως πρέπει να πονέσει για να καταλάβει, αλλά…., το μεγάλο ΑΛΛΑ………

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην «μικρή» μου ΗΡΩ.

Μια συνηθισμένη μέρα

Υπάρχουν πολλές μέρες σαν κι αυτήν στην ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Σηκώθηκα το πρωί στις 6:00, έφτιαξα καφέ (ο πρώτος μου καφές είναι πάντα διπλός ελληνικός) κάπνισα 4-5 τσιγάρα φτιάχνοντας το πλάνο της ημέρας. Στις 6:20 επιτέλους ξεκίνησε η μέρα……
….ξύπνημα της μικρής, να πλυθούμε, να ντυθούμε, να βαφτώ, και ωωω τι θαύμα πρώτη φορά την ακούω να λέει: “μαμά ανεβαίνω επάνω” (είναι έτοιμη πριν από μένα? Κάτι δεν πάει καλά σήμερα!!) Ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω ένα πυκνό στρώμα ομίχλης να καλύπτει τα πάντα. “Σήμερα έπρεπε? ΓΜΤ” . Το γνωστό πρωινό μποτιλιάρισμα, τα νεύρα τσίτα μέχρι να φτάσω στους γονείς μου… ”Μπαμπά φτιάξε μου ένα καφέ μέχρι να έρθω”….…
..08:07 “Πάντα τόση κίνηση έχει το πρωί?” ρωτάω τον ταξιτζή που με πάει στο σεμινάριο πυρασφάλειας “Πρώτη φορά κατεβαίνετε στο κέντρο κυρία μου?”…Δεν απαντάω, συγκρατούμαι .Είμαι 7 λεπτά καθυστερημένη. Ήδη στο μυαλό μου έχω αρχίσει και διαγράφω διάφορα από το σημερινό πρόγραμμα και να τα αναβάλω για άλλη μέρα.
…11:05 Πίσω στην δουλειά. Τρέχα από δω, τρέχα από κει .Κάποια στιγμή περνάω μπροστά από τον κολλητή μου : ”Δεν είσαι καλά σήμερα?” την ρωτάω, ”Εγώ καλά είμαι” μου απαντάει, “με σένα τι τρέχει?!!!”…
... 19:45 Ανοίγω τα μάτια μου. Τα μισά από όσα είχα σχεδιάσει το πρωί έχουν πάει περίπατο. Τα ξανακλείνω και σκέφτομαι ότι θέλω να ματαιώσω όλα τα σημερινά σχέδια και το μόνο που ΘΕΛΩ να κάνω είναι να καθίσω μπροστά στην οθόνη μου.
Κ Α Φ Ε !!! φωνάζει το μυαλό μου
…21:35 Μπροστά στην οθόνη τελικά, με τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη, τα ρούχα στην λεκάνη μπροστά στο πλυντήριο, κι εγώ να γράφω σαν μανιακή ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου να με ψυχαναλύω : “Συμπτώματα κατάθλιψης?, όχι μάλλον είμαι υπερβολική. Κούραση είναι. Έχω ανάγκη από διακοπές. Από διακοπές και όχι απλά από άδεια”….
…. Και η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα…..

Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει, ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: “Τι είναι το κρυφτό?”

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να τα καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια - την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα – να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν.
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.

“ ΄Ένα, δύο, τρία, …” άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε. Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου, ο οποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί άλλος φίλος της, οπότε το άφηνε ελεύθερο. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα. Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι΄ αυτόν. Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκε μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο ΄Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. ΄Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

“… 1000”, μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. ‘Ένιωσε τον ρυθμό το Πάθους και του Πόθου στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει. Βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια. Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει....

Leadership

Σαν τον αετο είναι ο μεγάλος ηγέτης.
΄Οσο πιο ψηλά πετάει, τόσο λιγότερο τον βλέπουμε και τιμωρείται για το μεγαλείο του από τη μοναξιά της ψυχής.

Κάθε αρχή και δύσκολη λοιπόν…

Πριν κανέναν μήνα περίπου μου μίλησε η Lemon για τα blogs. “Τι είναι αυτό? “ την ρώτησα. “Πήγαινε στο lllemon.blogspost.com για να πάρεις μια ιδέα “ μου λέει.
Κι έτσι κι έγινε. Επισκέφτηκα το blog της και μ’άρεσε.
Και μετά άρχισαν οι ερωτήσεις. Πως αυτό… πως εκείνο… γιατί το άλλο… Μπορώ κι εγώ…?
Και να’μαι μπροστά στον υπολογιστή να προσπαθώ να στήσω το δικό μου blog.
(Όχι πως σταμάτησαν οι ερωτήσεις μου προς την Lemon,… χεχεχε την τρέλανα και μάλλον θα συνεχίσω να την τρελαίνω). Με δυσκόλεψε στην αρχή, άσχετη με αυτά εγώ, αλλά έλα ντε που είμαι και αγύριστο κεφάλι. Επίμονη μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Που θα μου πάει θα τα καταφέρω!!!!