1,2,…,9 προϊόντα styling μαλλιών αραδιασμένα στο μάρμαρο μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιο. 1,2,..,7 προϊόντα καθαρισμού προσώπου. Χτένα για ίσιωμα, χτένα για μπούκλες, χτένα για φριζαρισμένα μαλλιά, μικρά νεσεσέρ, το κόκκινο για τα κραγιόν, το ασημένιο για τα μολύβια ματιών-φρυδιών, το ροζ για τα μολύβια χειλιών, το άσπρο… και πάει λέγοντας. Το βλέμμα μου γυρίζει στην μπανιέρα. Στην σειρά δεκάδες μπουκάλια διαφορετικά σαμπουάν, (…ντουπππ!!! η πόρτα της ντουλάπας μου σκέφτομαι) κοντίσιονερ, μάσκες και κρέμες μαλλιών- σώματος (γκραακκ- γκρουυκ, αυτός ήταν θόρυβος συρταριού!!!) αφρό-ντουζ…. “Παιδί μου τι κάνεις?”….. Σιωπή….!!!!
Η κόρη μου εμφανίζεται στην πόρτα του μπάνιου, με τα χέρια πίσω από την πλάτη. “Μαμά μπορώ να φορέσω την άσπρη σου την μπλούζα?” “Ποια άσπρη παιδί μου? ” Τα χέρια βγαίνουν πίσω από την πλάτη και φανερώνεται η περιβόητη μπλούζα. Λύκρα, εφαρμοστή με φαρδιά μανίκια και ένα απύθμενο ντεκολτέ όπως θα έλεγε κάποιος φίλος.
Ώστε αυτό έψαχνε!!! “Μόνο με πουκάμισο ή με ένα τοπάκι από μέσα” της λέω. “Ευχαριστώ μαμά”, σκύβει και με φιλάει χαμογελαστή. Την κοιτάζω να φεύγει. Μπήκε στα 15 πλέον !!!. Τι χαζή που ήμουν πριν 2 καλοκαίρια όταν σκεφτόμουν και ανησυχούσα πως το παιδί μου δεν θα μεγαλώσει ποτέ και πάντα θα παίζει με την Barbie και θα βλέπει κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση. Πόσο χαζή μπορεί να ήμουνα!!!! Τα περισσότερα από αυτά που είναι αραδιασμένα μέσα στο μπάνιο είναι δικά της. Και ότι δεν είναι φυσικά το χρησιμοποιεί χωρίς να ρωτήσει.
Κάποτε ο πατέρας της μου είχε πει: “Από αυτήν θα το βρεις που δεν μοιράζεσαι τα πράγματά σου. Από ρούχα μέχρι κοσμήματα . Θα τα κάνει χρήση όλα κι εσύ θα τα ψάχνεις” και γελούσε. Που να ήξερε πόσο δίκιο είχε.
Το περίεργο όμως είναι άλλο. Εγώ που ποτέ δεν μοιραζόμουν, εγώ ο “μοναχικός παίκτης”, ζω, αναπνέω, προγραμματίζω την ζωή μου, όλα σύμφωνα με την δική ζωή της. Και δεν με πειράζει. Δεν με ενοχλεί. Μ’ αρέσει, μ’ ευχαριστεί. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θα μπορέσω να συμπυκνώσω τις εμπειρίες και την γνώση όλων των χρόνων μου και να της τα προσφέρω με μορφή χαπιού ίσως? Ενέσημα? Σε σιρόπι? Προκειμένου να μην πονέσει στην ζωή της να μην κάνει τα ίδια λάθη που έκανα εγώ, να μην…, να μην,… Αχχχχχ. Το ξέρω. Είμαι μια υπερπροστατευτική μαμά. Μια μαμά που τρέμει και φοβάται για το βλαστάρι της. Το ξέρω πως πρέπει κάνει λάθη για να μάθει, πως πρέπει να πονέσει για να καταλάβει, αλλά…., το μεγάλο ΑΛΛΑ………
Υ.Γ.: Αφιερωμένο στην «μικρή» μου ΗΡΩ.
5 σχόλια:
Μοναχική μου παίκτρια, είδες πως η ζωή μας φέρνει στα μούτρα οτι αρνιόμαστε, για να μας μαλακώσει και να μας αναγκάσει να το δεχτούμε... Τώρα πια δεν θα είσαι ποτέ εντελώς μόνη-ευτυχώς!!
Να την χαίρεσαι τη μικρούλα σου, που θα είναι πάντα μικρούλα για σένα, όπως εσύ είσαι ακόμη η μικρούλα της μαμάς σου!
Γράφεις υπέροχα, ανατρίχιασα...
Φαντάζομαι είναι ωράιο να μεγαλώνεις ένα παιδί,με τις περίεργες και τις πολύ καλές του στιγμές.Μήπως και εμείς μικράκια δεν ήμασταν κάποτε;Να όμως που μεγαλώσαμε.Να ζεις κάθε στιγμή με την κορούλα σου γιατί τα χρόνια περνούν, καμία ηλικία δεν επαναλαμβάνεται!
lemon μου ναι δεν θα έίμαι ποτέ μονη, θα έχω παντα αυτήν, την μικρή μου Ηρώ.
cinematia σ΄ευχαριστώ, προσπαθώ να χαίρομαι την κάθε στιγμή.
ΑΧΧΧ Κωνσταντίνε, θα σου προσέχω την Λεμονίτσα, όπως με προσέχει και αυτή.
...
Το περίεργο όμως είναι άλλο. Εγώ που ποτέ δεν μοιραζόμουν, εγώ ο “μοναχικός παίκτης”, ζω, αναπνέω, προγραμματίζω την ζωή μου, όλα σύμφωνα με την δική ζωή της. Και δεν με πειράζει. Δεν με ενοχλεί. Μ’ αρέσει, μ’ ευχαριστεί.
...
Είναι αυτό το κριτήριο που τίθεται και λειτουργεί εν αγνοία μας στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και στη συμπεριφορά μας μέσα στη ζωή γενικά.
Για κάποιον ουδέτερο παρατηρητή, το να καταβάλει τόσες προσπάθειες και να φέρνει σε πέρας τόσους άθλους ένας γονιός, ένας αγαπητικός, ένας φίλος, ένας άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων, είναι θυσία.
Για αυτόν που έχει όμως την αγάπη, τη στοργή ή την βαθύτερη συνείδηση μέσα του, δεν υπάρχει θυσία, παρά μόνο δράση απέναντι στα γεγονότα. Ζωή.
Όταν θεωρήσουμε πως κάναμε θυσία για χάρη μιας σχέσης μας με έναν άνθρωπο ή ένα σύνολο, τότε βαθιά μέσα μας ξέρουμε ήδη πως αυτή η σχέση δε μας είναι επιθυμητή.
Ναι, μπορεί ο γονιός που έχει το πρωί να ξυπνήσει νωρίς να κουράζεται, να εξαντλείται από τα απαραίτητα νυχτερινά ξυπνήματα στα οποία το παιδί του τον οδηγεί.
Μα δε μπορεί να είναι θυσία αυτή.
Η θυσία προϋποθέτει επιλογή μεταξύ κάποιας ωφελίμου και κάποιας άλλης ζημιογόνου οδού και τελική απόφαση υπέρ της ζημιογόνου.
Στο παράδειγμα έχουμε το ακριβώς αντίθετο.
Η ωφέλιμη οδός είναι η κουραστική, η φροντίδα.
Η όποια άλλη είναι ζημιογόνα.
Είναι κανείς που να πιστεύει ότι ήταν θυσία η προσπάθεια και η δυσκολία της πρώτης ανάσας στον κόσμο την ώρα που γεννήθηκε;
Είναι κάποιος άλλος που θυσία να ονομάζει τον κτύπο της καρδιάς;
Θαρρώ πως όχι. Γιατί δε νοείται ο ίδιος, ούτε κανείς άλλος χωρίς την ανάσα και τον χτύπο της καρδιάς.
Έτσι δε νοείται και κανείς γονιός να λογιάζει θυσία τη ζωή του παιδιού του μέσα στη δική του. Θα πρέπει για να το κάνει αυτό να λογιάζει θυσία τη ζωή του την ίδια.
Ψυχή, πώς να μην είσαι προστατευτική προς την κόρη σου;
Δεν είναι σφάλμα και κακό αυτό.
Ούτε έχει συγκριτικό, ούτε υπερθετικό βαθμό αυτή η προστασία.
Όσο παραμένει προστασία δεν παραμορφώνεται.
Η παραμόρφωση, η αναίρεση, έρχεται στην ασφυξία.
Ίσως το μέτρο βρίσκεται στο να βάζεις τον εαυτό σου μόνο του στη θέση της καλής σου.
Το να θες να της κρατάς πάντοτε το χέρι όταν περνάτε το δρόμο είναι σαν ένας ατελείωτος φόβος να περάσεις μόνη σου η ίδια. Θα σε αφήσει για πάντα στο ίδιο πεζοδρόμιο. Κι αυτό το μαρτύριο δεν το θες. Πολύ λιγότερο το θες για την καλή σου.
Καλά κάνεις και σκέφτεσαι τον τρόπο να της μεταφέρεις τη γνώση που απέκτησες στη ζωή.
Σύμφωνοι, δε μπορείς να ζήσεις για αυτή, μα μήπως δε μπορείς να της δείξεις τις κατευθύνσεις που πήρες; Ποιες ήταν καλές, ποιες ήταν επιζήμιες και με ποιο τρόπο;
Η επιστήμη που ζητείται από εσένα είναι ακριβώς αυτή η παρασκευή και η χωρήγηση του χαπιού, της ένεσης που δε θα αποβληθεί και δε θα δημιουργήσει σοκ στον εμβολιαζόμενο.
Εκεί βρίσκεται η όλη δουλειά του καθοδηγητή, του δάσκαλου.
Δεν είναι ότι θα κάνει αυτός τα βήματα για τον καθοδηγούμενο, είναι ότι θα βρει τον τρόπο να μοιραστεί μαζί του την γνώση για τις οδούς που έχει πάρει.
Θα του εξηγήσει γιατί κάποιος δρόμος που παίρνει είναι αδιέξοδος, αφού κι ο ίδιος (όπως και άλλοι) τον πήρε κάποτε και θα διευκολύνει λίγο τη διαδικασία του ταξιδιού προς τους στόχους.
Θα του κεντρίσει την χαρά για αυτό το ταξίδι και θα τον φιλέψει τους καρπούς που μπορεί να μοιραστεί μαζί του, ωστέ να μη χάσει τη θέληση για ζωή, ακόμα κι όταν αυτός δε θα είναι δίπλα για να τη νοστιμεύει.
Κι όταν θα χειραφετηθεί ο καθοδηγούμενος από τον καθοδηγητή, και πάλι ο ένας θα μπορεί να βοηθά τον άλλο, όπως κάνουν συχνά πυκνά οι φίλοι και οι αγαπητοί που έχουν έγνοια. Και θα αφήσουν ο καθένας τον άλλο κάθε φορά να πάρει τον ρόλο του οδηγού ή του οδηγούμενου, αφού καλά θα το ξέρει ο ένας για τον άλλο πως μόνο να φτάσουνε γεροί και ευτυχισμένοι επιθυμεί.
Ψυχή, επίτρεψέ μου να συμφωνήσω μαζί σου που ψάχνεις τον τρόπο να μεταφέρεις τις γνώσεις μέσα από τις εμπειρίες σου στην κόρη σου.
Εύχομαι να βρεις τον τρόπο να αποδεχτείς αυτό τον ιδιαίτερο άνθρωπο και να γίνεις αποδεχτή από αυτόν έτσι ώστε να μπορέσετε να μοιραστείτε όσα πιο πολλά μπορείτε από τις γνώσεις σας στη ζωή. Κι αυτό το μεγάλωμα που αναγνωρίζεις στο παιδί σου να δημιουργήσει μια ακόμα γέφυρα ανάμεσά σας, ώστε να σας φέρει πιο κοντά, όχι να χωρίσει τους δρόμους σας. Να μετουσιώσετε τη σχέση σας (αν δεν είστε ήδη εκεί) σε μια απ' αυτές που έχουν άνθρωποι αγαπητοί και ίσοι μεταξύ τους.
Ίσοι όχι στα χρόνια, ούτε στις εμπειρίες, αλλά σ΄ αυτή την ωραία κι όμορφη ματιά που κάνει τον ένα άνθρωπο να μη διαφέρει από τον άλλο, όχι γιατί δεν έχει διαφορές, αλλά γιατί είναι φορέας της ίδιας αγάπης.
Απ' την άλλη, ίσως να κάνω και λάθος, να πέφτω έξω. Μιας και παιδί ποτέ δεν είχα για να με κρατήσει ξάγρυπνο όπως εγώ κράτησα τόσες φορές τους γονείς μου.
Μα ίσως ποτέ να μην απόστρεψα το βλέμμα μου από την πορεία των αγαπημένων, με μια ανησυχία, μια έγνοια ειλικρινή για αυτούς.
Δημοσίευση σχολίου