Μια συνηθισμένη μέρα

Υπάρχουν πολλές μέρες σαν κι αυτήν στην ζωή μου τους τελευταίους μήνες.
Σηκώθηκα το πρωί στις 6:00, έφτιαξα καφέ (ο πρώτος μου καφές είναι πάντα διπλός ελληνικός) κάπνισα 4-5 τσιγάρα φτιάχνοντας το πλάνο της ημέρας. Στις 6:20 επιτέλους ξεκίνησε η μέρα……
….ξύπνημα της μικρής, να πλυθούμε, να ντυθούμε, να βαφτώ, και ωωω τι θαύμα πρώτη φορά την ακούω να λέει: “μαμά ανεβαίνω επάνω” (είναι έτοιμη πριν από μένα? Κάτι δεν πάει καλά σήμερα!!) Ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω ένα πυκνό στρώμα ομίχλης να καλύπτει τα πάντα. “Σήμερα έπρεπε? ΓΜΤ” . Το γνωστό πρωινό μποτιλιάρισμα, τα νεύρα τσίτα μέχρι να φτάσω στους γονείς μου… ”Μπαμπά φτιάξε μου ένα καφέ μέχρι να έρθω”….…
..08:07 “Πάντα τόση κίνηση έχει το πρωί?” ρωτάω τον ταξιτζή που με πάει στο σεμινάριο πυρασφάλειας “Πρώτη φορά κατεβαίνετε στο κέντρο κυρία μου?”…Δεν απαντάω, συγκρατούμαι .Είμαι 7 λεπτά καθυστερημένη. Ήδη στο μυαλό μου έχω αρχίσει και διαγράφω διάφορα από το σημερινό πρόγραμμα και να τα αναβάλω για άλλη μέρα.
…11:05 Πίσω στην δουλειά. Τρέχα από δω, τρέχα από κει .Κάποια στιγμή περνάω μπροστά από τον κολλητή μου : ”Δεν είσαι καλά σήμερα?” την ρωτάω, ”Εγώ καλά είμαι” μου απαντάει, “με σένα τι τρέχει?!!!”…
... 19:45 Ανοίγω τα μάτια μου. Τα μισά από όσα είχα σχεδιάσει το πρωί έχουν πάει περίπατο. Τα ξανακλείνω και σκέφτομαι ότι θέλω να ματαιώσω όλα τα σημερινά σχέδια και το μόνο που ΘΕΛΩ να κάνω είναι να καθίσω μπροστά στην οθόνη μου.
Κ Α Φ Ε !!! φωνάζει το μυαλό μου
…21:35 Μπροστά στην οθόνη τελικά, με τα πιάτα άπλυτα στον νεροχύτη, τα ρούχα στην λεκάνη μπροστά στο πλυντήριο, κι εγώ να γράφω σαν μανιακή ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου να με ψυχαναλύω : “Συμπτώματα κατάθλιψης?, όχι μάλλον είμαι υπερβολική. Κούραση είναι. Έχω ανάγκη από διακοπές. Από διακοπές και όχι απλά από άδεια”….
…. Και η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα…..