Ναι! Μπορώ!

Ήταν ένα όμορφο, και ήρεμο Σαββατοκύριακο.
Ξεκίνησαν ξανά τα γνωστά Σαββατοκύριακα στην θάλασσα, με την γνωστή παρέα, αλλά χωρίς εκείνον. Δεν μου έλειψες ούτε στιγμή. Δεν τον σκέφτηκα ούτε λεπτό. Απλά μόνο τις πίκρες που με πότισε τέτοια εποχή, ακριβώς πριν ένα χρόνο.
Κι όμως δεν έκλαψα, δεν λυπήθηκα. Απλά χαμογέλασα. Χαμογέλασα στον εαυτό μου, γιατί βγήκα πιο δυνατή, πιο προσγειωμένη και μπορώ να αρχίσω να κάνω πάλι όνειρα.
ΝΑΙ ΜΠΟΡΩ!!!!
Κι ας είναι εφήμερα και απλά. Ας έχουν ημερομηνία λήξης. Δεν με νοιάζει.

Καλημέρα Καινούργια Ζωή

Στις 11.00 π.μ. γράφτηκε το τέλος αυτής της ιστορίας.

…Υπόθεση Μ. και Μ.. Ο Μ. παρίσταται δια πληρεξουσίου, η Μ. παρίσταται κατά.
“Την ταυτότητά σας παρακαλώ” λέει η Πρόεδρος. “Συμφωνείται?” Ν Α Ι…

Βγήκα από την αίθουσα συνοδεία του δικηγόρου μου. Περπατήσαμε στον διάδρομο μαζί εξηγώντας μου τις νομικές λεπτομέρειες για το τυπικό μέρος πλέον της υπόθεσης.
Λίγα μόνο δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να βάλουν τέλος στην ιστορία μιας ολόκληρης ζωής. Έτσι απλά.
……………………………….

Αλλαγή σελίδας λοιπόν. Ένα καινούργιο βιβλίο ξενικάει, με ολόλευκες σελίδες, που περιμένουν το μελάνι του συγγραφέα να αποτυπώσει νέα γεγονότα, νέα πρόσωπα, καινούργιες χαρές, αλλά και λύπες.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΜΟΥ ΖΩΗ ΛΟΙΠΟΝ.

Αφιερωμένο στην Τασία

Δεν ξέρω γιατί μες τα δάκρυά μου σε θυμήθηκα σήμερα γλυκιά μου.
Ίσως γιατί σήμερα σε είχα τόση ανάγκη.
Έφυγες νωρίς.
Μ άφησε μόνη. Πάνε 14 χρόνια από τότε.
Έκανα πολύ καιρός να το ξεπεράσω. Νομίζω πως ακόμα και τώρα δεν το έχω πολυδεχτεί. Σε ανέφερα χθες βράδυ σε μια συζήτηση που είχα μαζί του. Μην με ρωτήσεις τι, πως και γιατί. Δεν θυμάμαι.
Μαλώναμε μικρές. Μαλώναμε και ξαναγαπιόμασταν. Κι όταν μεγαλώσαμε και γίναμε “γυναίκες” ήρθαμε πιο κοντά. Αχώριστες πολλά καλοκαίρια…, δεν ξέρω κι εγώ πόσα.
…..Θυμάσαι εκείνο το κίτρινο φουστάνι που λάτρευα και που όταν πια δεν μου έκανε στο χάρισε η μαμά μου, κι εγώ στο πήρα πίσω? Και μαλώσαμε για άλλη μια φορά…..
“Θα έρθω την άλλη βδομάδα” μου είπες. “Θέλω να σε δω έγκυο. Μου έχεις λείψει. Γιατί τον παντρεύτηκες αυτόν τον μ….” Ποτέ σου δεν τον χώνεψες.
Δεν ήρθες ποτέ. Μόλις είχες γίνει 21. Κι έφυγες. Μας άφησες όλους πίσω κι έφυγες. Το ξέρω πως δεν το ήθελες γλυκιά μου. Δεν έφταιγες εσύ. Άλλος ήταν μεθυσμένος.
Μακάρι, μακάρι να ήταν αλλιώς. Ας ήσουν εδώ κι ας μαλώναμε.

ΟΤΑΝ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΙ…..

………..07.06.2006………..
23.10: Πρώτο τσίμπημα στην μέση…”δεν είναι τίποτα, θα περάσει”…
23.45: Τα τσιμπήματα έχουν μια “επαναληπτική τάση”, χεχεχε “δεν πειράζει θα κάνω ένα μπάνιο θα χαλαρώσω και θα περάσει”
00.39: Τα τσιμπήματα έχουν γίνει πόνος στο ισχίο και τον γοφό.
…………………
05.45: Ανοίγω τα μάτια και κοιτάω το ταβάνι. Εφιαλτική νύχτα. Δεν έκλεισα μάτι. Καμία στάση δεν με βόλευε για να κοιμηθώ. Όπως και να γύριζα πονούσα.
………
07.35: Mezulit
Οι συνάδερφοι με κοιτάνε και από την μια γελάνε για τον τρόπο που κινούμαι και από την άλλη με λυπούνται
08.45: Voltaten
10.00: Ο πόνος επεκτείνεται στο γόνατο και φτάνει μέχρι τον αστράγαλο. Αρχίζουν και μουδιάζουν τα δάχτυλα του ποδιού.
……….
Χθες μέσα στην ΙΚΕΑ: Μην καταβάσεις εσύ την ραφιέρα λέω στην Ε. έχεις πρόβλημα με την μέση σου. Θα στην κατεβάσω εγώ μαζί με την δική μου και θα τις πάω στο αυτοκίνητο.
……….
Καλά να πάθω για να νομίζω ότι είμαι ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ και μπορώ να κάνω σχεδόν τα πάντα και μάλιστα ΜΟΝΗ μου.

Delete....

Υπάρχουν βράδια που λες θα πάρω μισό χαπάκι και θα κοιμηθώ. Εάν πάρω ολόκληρο θα είναι ένας βαθύς ύπνος χωρίς εφιάλτες. Εάν πάρω δύο? Πόσο θα κοιμηθώ? Θα ξυπνήσω άραγε όταν θα έχουν τελειώσει όλα? Πόσα πρέπει να πάρω για να τα σβήσω όλα από το μυαλό μου?
Δεν θέλω να σκέφτομαι πια τίποτα.
Όλα με πληγώνουν. Δεν θέλω, δεν μπορώ άλλο. Έχω κουραστεί.
Πατάς το κουμπί και κλείνεις την οθόνη….
…Άλλο ένα βράδυ με εφιάλτες…..
…..ΟΧΙ , δεν θα το πάρω. Ο εγωισμός μου είναι πιο δυνατός από όλα.
Θα κάνω delete και τα θα σβήσω όλα……ΟΛΑ.