2 χρόνια πέρασαν. Εδώ πριν δυό χρόνια έβγαζα τα εσώψυχά μου. Τώρα, 2 χρόνια μετά, διαβάζω κάποια και... δεν θα πω δακρύζω, απλά κλαίω.
Ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Ορισμένα έχουν παραμείνει τα ίδια. Σαν τα στάσιμα νερά μιας λίμνης.
Η Lemon είναι πλέον μόνιμη κάτοικος Αθηνών. Πρέπει να έχω κι αυτήν 2 χρόνια να την δω. Η ξανθιά φίλη μου, μου στέρησε την χαρά και το δικαίωμα να την λέω ξανθιά. Έγινε μια κοκκινομάλλα!!!!!!! Εξακολουθεί παρόλα αυτά να αποτελεί από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή μου. Μετά την κόρη μου φυσικά, η οποία θα κλείσει τα 18 σε 1 μήνα.
Η δουλειά "πήρε τα πάνω της". Με περισσότερα ζόρια και απαιτήσεις.
Εκείνο το "Βομβαρδισμένο σπίτι" παραμένει το ίδιο.
Οι λάθος επιλογές στους άνδρες δεν σταμάτησαν ποτέ.
'Ενα από τα πολύ καλά και όμορφα πραγματα που έλαβαν χώρα στην διάρκεια της απουσίας μου, ήταν η επανασύνδεση με τους παλιους συμμαθητές της Γ λυκείου.
Μιά φορά τον μήνα, συνήθως κάθε πρώτη Παρασκευή, η ζωή παίρνει την πιο γλυκιά της γεύση, γίνεται ανέμελη σαν μικρό παιδί, και δεν μπορεί ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, να χαλάσει αυτές τις στιγμές.....
Κάποιοι άνθρωποι κατάφερνα να καταλάβουν ξεχωριστή θέση στη ζωή μου και κάποιοι άλλοι να την χάσουν....
Κι εγώ είμαι ακόμα εδώ....
2 σχόλια:
Πως να σχολιάσω τώρα? Έχω λιποθυμήσει από την έκπληξη!!
Όλα είναι ίδια και τίποτα δεν είναι ίδιο.
Χάρηκα πάρα πολύ, που μίλησες εδώ!
Tο σκεφτόμουν καιρό λεμονάκι μου... πολύ καιρό
Δημοσίευση σχολίου