Η φλέβα στον αριστερό κρόταφο χτυπάει σαν τρελή, τα μάτια τσούζουν, ο αυχένας πονάει αφόρητα, η πλάτη .. απροσδιόριστη η κατάστασή της….
Μια τρελή μέρα και σήμερα. Προσπαθείς να ξεφύγεις από τις σκέψεις σου, να βάλεις σε τάξη διάφορες καταστάσεις της ζωής σου και θαρρείς πως σε κάθε γωνιά παραμονεύει κάποιος, που πάντα τρέχει πίσω σου και γκρεμίζει αυτά που φτιάχνεις. Τον φαντάζομαι ντυμένο σαν γελωτοποιό, με εκείνο το τρελό σκήπτρο με τα κουδουνάκια στο χέρι του, να προσπαθεί με αυτά που κάνει να προκαλέσει το γέλιο ή την ευχαριστήσει κάποιους. Ανακατεύει τα χαρτιά στο γραφείο σου, μπερδεύει τις υποθέσεις, χάνει τις εισερχόμενες κλήσεις και βάζει τους πάντες να φωνάζουν το όνομά σου για μια λύση, μια απάντηση, μια συμπαράσταση, μερικές φορές και μια αγκαλιά να κλάψουν, ή ακόμα να φωνάξουν γιατί δεν μπορούν να το κάνουν αλλού.
Κι όταν κάτι καλό σου συμβεί όσο μικρό κι αν είναι, εσύ κοιτάζεις πάνω από τον ώμο σου και ψάχνεις να βρεις αυτόν τον περίεργο μικρό ανθρωπάκο, να τον βρεις που κρύβεται και αναρωτιέσαι πότε θα πεταχτεί μπροστά σου για να στα κάνει όλα χαλάστρα.
Αυτός ο μικρός ανθρωπάκος μου πετάει στον δρόμο μου και πολλά στραγάλια … χαχαχα.. όχι μπανανόφλουδες, τα στραγάλια γλιστράνε καλύτερα. Κι εγώ πατάω πάνω τους και προσπαθώ να κρατήσω την ισορροπία μου και να μην πέσω. Καμιά φορά η προσπάθειά μου είναι πολύ αστεία. Όταν ηρεμώ και κάνω flash back καμιά φορά γελάω μόνη μου. Κι άλλες φορές θυμώνω. Θυμώνω με τους γύρω μου, θυμώνω με τον μικρό ανθρωπάκο, μα πιο πολύ θυμώνω με μένα. Ναι με μένα, που δίνω συμβουλές και λύσεις σε όλους και όλα, που κρατάω τις ισορροπίες για όλους και για όλα, αλλά για μένα τίποτα. Τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια με τις δύο πολύ αγαπημένες τραγουδίστριες. Οι φωνές τους με ηρεμούν. Σε όσους αρέσει … απολαύστε το …
