Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Τώρα εγώ να το ποστάρω αυτό ?

Έβαλα το σίδερο στην πρίζα για να σιδερώσω( είδες nikolas? Το κάνω κι αυτό που και που όταν δεν είμαι καλά) και είπα μέχρι να ζεσταθεί να ρίξω μια ματιά στο blog της φίλης μου της lemon.

Στεναχωρήθηκα…..

Όταν την βλέπω το πρωί «μουρτζούφλα» και την ρωτάω τι έχεις μου λέει ότι φταίει που δεν έχει πιει καφέ. Το καταλαβαίνω. Εγώ σηκώνομαι νωρίς, 6.10, πίνω τον καφέ μου και όταν φτάνω στην δουλεία είμαι σαν το σπουργίτι που τιτιβίζει όλη την ώρα. «Που την βρίσκεις τόση ενέργεια και διάθεση κάθε πρωί?» μου λένε όλοι .

Το ξέρω καλή μου lemon ότι κρυώνεις εκεί που κάθεσαι. Εσύ όμως ξέρεις ότι έχω σιχαθεί πλέον το θέμα του κλιματισμού στο κατάστημα? Όλοι έρχεστε σε μένα και γκρινιάζετε λες κι εγώ είμαι αυτή που κάθε φορά που κάνουμε μια βελτίωση για τον καταραμένο τον κλιματισμό (και που ΝΑΙ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΙΟ δεν πέτυχε), φταίω εγώ.

Όλοι έρχεστε σε μένα και γκρινιάζετε για τα πάντα. Από τον κλιματισμό και τον καφέ στην κουζίνα, μέχρι το πόσο σας τρέχουμε για όλα. Κι εγώ πρέπει να ως δια μαγείας να σας λύσω όλα τα προβλήματα, ακόμα και να πάρω τηλέφωνα εκεί που δεν μπορείτε να βγάλετε εσείς άκρη. Ναι θέλω να είστε όλοι καλά. Θέλω τις καλύτερες συνθήκες εργασίας για όλους μας. ΝΑΙ για πολλά έχετε δίκιο. Το ξέρω.

Αλλά έχω κουραστεί. 22 χρόνια σ΄αυτή την δουλειά με κούρασαν. Θέλω κι εγώ να έρθω το πρωί στο γραφείο και να κάνω ότι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι που έχουν την αντιστοιχεί θέση με μένα. Τ Ι Π Ο Τ Α !!!!! Να κρατάω απλά το στυλό μου και να υπογράφω. Να σηκώνω την προσωπική μου γραμμή μόνο και να απαντάω μόνο σε αυτήν. Και να γυρίζω στο σπίτι μου ήρεμη, για να μπορέσω να δω κι εγώ το παιδί μου και την προσωπική μου ζωή.

Τώρα θα μου πεις τι μου φταις εσύ και τα λέω όλα αυτά.

Ίσως νιώθω λίγες τύψεις που ένας από τους λόγους που δεν βγήκες την τσικνοπέμπτη ήταν και η κούραση και η απογοήτευση της δουλειάς.

SORRY γλυκιά μου. Τα άκουσες εσύ τελικά για όλους σας.

Υ.Γ.: Τώρα εγώ να το ποστάρω αυτό όπως είπες κι εσύ?

Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007

ΚΑΙ? ΤΙ ΕΓΙΝΕ?

Υπάρχουν στιγμές τον τελευταίο καιρό που ανοίγω τα μάτια το πρωί, και πριν σηκωθώ από το κρεβάτι προγραμματίζω την ημέρα μου. Στην δουλειά έχω να κάνω α)…., β)….γ)… και πάει λέγοντας. Όταν γυρίσω στο σπίτι πρώτα αυτό, μετά εκείνο, έπειτα το άλλο. Και όταν τελειώσουν όλα αυτά θα αφιερώσω και τον ανάλογο χρόνο για τον εαυτό μου.

Και όλα αυτά πριν σηκωθώ από το κρεβάτι και φτιάξω καφέ. Μετά, ως δια μαγείας, όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν γίνεται όπως το θέλω. Τίποτα δεν γίνεται όπως το προγραμματίζω. Κι εγώ τ΄αφήνω να κυλήσουν όπως έρχονται. Χωρίς να μπω καν στον κόπο να τα αλλάξω. Χωρίς να κάνω την παραμικρή προσπάθεια να διορθώσω τις καταστάσεις.

Βυθίζομαι ολοένα και πιο πολύ σε κάτι άγνωστο για μένα, σε κάτι πρωτόγνωρο.

Νομίζω ότι λέγεται ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ!!!!

Αλλά άλλες φορές πάλι δεν είμαι σίγουρη. Μήπως έχει άλλο όνομα?..... Και?.... Τι έγινε?......Ας έχει ότι όνομα θέλει….. Αυτό είναι αυτή την στιγμή… και σε όποιον αρέσει …(αυτό μου ακούστηκε πολύ εγωιστικό!!!!)